Δέσποινα Στυλιανοπούλου: «Εχω ζήσει όλα τα δεινά της Κατοχής»

«Γεννήθηκα στη Μεσσήνη κι έχω έναν αδελφό, τον Γιώργο, και μία αδελφή, τη Βούλα. Το 1940, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, ήμουν πέντε χρόνων. Εχω ζήσει όλα τα δεινά της Κατοχής: πείνα, αγωνία, πόνο, θλίψη, αγώνα για την επιβίωση μέχρι να έρθει η λευτεριά. Τι να πρωτοθυμηθώ; Θα πω για τον σκύλο μας τον Ρεξ, που ο πατέρας μου -όταν είχε φύγει από το σπίτι μαζί με τον αδελφό μου για να σωθούν από τους Γερμανούς και κρύβονταν σε ένα κοντινό χωριό- τον έστειλε στη μητέρα μου με ένα σημείωμα στο κολάρο του. Εκείνη πήρε το σημείωμα από τον σκύλο και διάβασε δυνατά: «Ζούμε κι ερχόμαστε». Πετάξαμε από τη χαρά μας. Ομως ο Ρεξ, μόλις βγήκε από το σπίτι, δέχτηκε τα πυρά ενός Γερμανού και σωριάστηκε νεκρός. Ολοι μας στενοχωρηθήκαμε πολύ, αλλά περισσότερο ο πατέρας, που από τότε δεν πήρε άλλο σκύλο σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για όσα του είχε προσφέρει ο Ρεξ» τόνισε στην Espresso.

-Πότε έβαλες μπρος για να γίνεις ηθοποιός;

«Παράλληλα με το γυμνάσιο στην Αθήνα φοιτούσα και στο ωδείο μαζί με τον Γιώργο Μούτσιο και τις αδελφές του, τη Μυρτώ Δουλή και τη σπουδαία Νάνα Μούσχουρη, η οποία με τη θαυμάσια φωνή της δόξασε την Ελλάδα στα πέρατα της Γης. Ο πατέρας μου, που ήταν καθηγητής γυμνασίου και δίδασκε αρχαία ελληνικά, ιχνογραφία και καλλιγραφία, ήθελε να μπω στη Νομική και να γίνω δικηγόρος. Ομως αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν το θέατρο. Ετσι μπήκα στη δραματική σχολή του Δημήτρη Ροντήρη. Αρχικά, μαζί με τη δραματική, συνέχιζα και το ωδείο και ο Ροντήρης, όταν αργούσα να πάω στη σχολή, μου έλεγε: «Λολομπρίτζιντα, διάλεξε: ή τραγούδι ή σχολή». Τελικά επέλεξα το θέατρο, ενώ η αγαπημένη μου φίλη, η Νάνα, κάθε βράδυ ερχόταν στη σχολή μας. Νομίζω ότι, για να πούμε και κάτι χαριτωμένο από εκείνα τα ανέμελα νεανικά χρόνια μας, στη Νάνα άρεσε ο Μιχάλης Νικολινάκος που τότε σπουδάζαμε μαζί στη σχολή του Ροντήρη, ο οποίος και βέβαια ήταν ένας κούκλος και όλα τα κορίτσια τον θαύμαζαν.»

-Ποιοι σε στήριξαν στα πρώτα σου βήματα;

«Η Αννα Καλουτά και η αδελφή της η Μαρία, οι οποίες μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω στην παράστασή τους «Της φυλακής τα σίδερα» που ανέβηκε στο θέατρό τους. Επαιζαν 22 γυναίκες -ανάμεσά τους οι Καίτη Μπελίντα, Ρένα Ντορ, Μπέττυ Μοσχονά- κι εγώ είχα ένα ρολάκι, που είναι και ο πρώτος μου στο θέατρο. Με τις Καλουτάδες γίναμε φίλες στη συνέχεια και κάναμε καλή παρέα. Συνεργάστηκα μαζί τους για 15 χρόνια, από το 1960 που βγήκα στο θέατρο.

Μάλιστα τότε που ξεκινούσα τις χτένιζα κιόλας και τότε είχα πει πως, αν δεν γίνω ηθοποιός, θα γίνω μια καλή κομμώτρια. Θυμάμαι τη Μαρία Καλουτά, η οποία μου έλεγε: «Δεσποινάκι, εδώ πετάει μια τριχούλα». Κι εγώ της απαντούσα: «Μάλιστα, κυρία Καλουτά, θα σας βάλω λακ». Επαιρνα τότε 20 δραχμές και τα έδινα όλα για να αγοράζω λακ. Επίσης με στήριξε ο Μίμης Τραϊφόρος, ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία να υποδυθώ στο ραδιόφωνο της τότε ΥΕΝΕΔ την «Πυργοδέσποινα της κουζίνας», που στη συνέχεια έγινε -και πάλι από τον Τραϊφόρο- θεατρική παράσταση και την ανέβασα στο θέατρο Καλουτά.»