Νατάσα Θεοδωρίδου: «Δεν με φόβισαν ο πειραματισμός και η αναζήτηση»

«Είχα παρακολουθήσει πολλές φορές παραστάσεις φλαμένκο. Εκείνη τη φορά, όμως, στο πλαίσιο ενός ταξιδιού αναψυχής στην Ισπανία ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και είπα στην παρέα μου: αυτό που βλέπω στη σκηνή πρέπει με κάποιον τρόπο να το κάνω στην Αθήνα. Δεν ήξερα πώς και τι. Ήξερα μόνο ότι έπρεπε να το κάνω. Αυτό συνέβη πριν από περίπου δυόμισι χρόνια. Αναζητώντας τον κατάλληλο άνθρωπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια παράσταση εδώ, όλα και όλοι με οδήγησαν στον Χουάν, έναν άνθρωπο που δεν χορεύει απλώς. Δεν πατά στη γη. Όσοι μου είχαν μιλήσει για εκείνον είχαν εντέλει δίκιο», αφηγείται η ίδια.

Πλέον, με τις πρόβες σε πλήρη εξέλιξη, η Νατάσα Θεοδωρίδου αισθάνεται δικαιωμένη. «Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δικαιώνομαι. Δεν σου κρύβω ότι είχα κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Πώς θα γίνει η παράσταση; Τι θα γίνει; Τι θα καταλάβει ο Χουάν; Στη συγκεκριμένη περίπτωση το στοίχημα δεν είναι μόνο η χημεία μεταξύ δύο καλλιτεχνών αλλά και να καταλαβαίνουν και οι δύο τι ακριβώς κάνουν. Εδώ ο Χουάν δεν μεταφέρει απλώς τον εαυτό του, όπως κι εγώ δεν μεταφέρω απλώς τη Νατάσα. Προσπαθούμε να παντρέψουμε αρμονικά δύο διαφορετικούς κόσμους. Στη σκηνή υπάρχει μια ανταλλαγή. Του δίνω τον κόσμο μου και μου δίνει τον δικό του. Παρατηρώ ότι ακόμη και ο τρόπος που τραγουδάω είναι διαφορετικός γιατί ο Χουάν μου δίνει μια διαφορετική ενέργεια με την παρουσία του. Είναι μια μοναδική στιγμή», εξηγεί.

Πώς μια στιβαρή λαϊκή τραγουδίστρια αποφάσισε να ενδώσει στον πειρασμό του πειραματισμού και αν φοβήθηκε να τολμήσει το πάντρεμα ελληνικού λαϊκού τραγουδιού και φλαμένκο. «Δεν με φόβισαν ο πειραματισμός και η αναζήτηση. Αλίμονο αν ο καλλιτέχνης δεν ανοίγεται. Δεν μπορεί ο δρόμος που ακολουθώ στο τραγούδι να μειώσει τη διάθεση ή την επιθυμία να συμπράξω με έναν άλλον καλλιτέχνη, είτε Ισπανό είτε Έλληνα. Θα μπορούσα να συνεργαστώ με μια μεγάλη ορχήστρα, λόγου χάρη. Πιστεύω ότι ο κόσμος καταλαβαίνει τις προθέσεις και δεν αντιδρά αρνητικά σε τέτοιες συνέργειες. Είναι ωραίο να ψάχνεσαι και να βρίσκεσαι με ανθρώπους μιας άλλης κουλτούρας. Τα τραγούδια μου είναι αυτά που είναι. Στο “Αχάριστη καρδιά” και 40 βιολιά να βάλεις και πάλι το “Αχάριστη καρδιά” θα είναι. Είναι ωραίο να ανταλλάσσεις και να συνδιαλέγεσαι με άλλους καλλιτέχνες. Εκεί βλέπεις ότι οι διαφορετικότητες και οι διαφορές τελικά συναντώνται», λέει στο Πρώτο Θέμα.