Γιάννης Κρητικός: «Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα οικονομικά»

«Έχω δουλέψει σε καφέ και μπαρ ως σερβιτόρος. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα οικονομικά καθώς παράλληλα προσπαθούσα να βρω τον δρόμο μου μουσικά», θυμάται. Η γνωριμία του με τον μουσικό Αποστόλη Κάλτσα από τα Υπόγεια Ρεύματα ύστερα από μια τυχαία συνεργασία τους στην Κρήτη ήταν το εισιτήριο του για τα καλλιτεχνικά δρώμενα της Αθήναι «το 2004 ο Αποστόλης βρέθηκε στην Κρήτη και με φώναξε σε μια πρόβα τους. Πήγα με τη λύρα μου, άκουσαν τη μουσική μου, τη συνδυάσαμε με τα κομμάτια τους και μετά παίξαμε μαζί σε διάφορες προγραμματισμένες εμφανίσεις του συγκροτήματος. Στη συνέχεια έπρεπε να βρω τον δρόμο μου. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε οντισιόν. Ήταν πολύ δύσκολα. Υπήρξαν πολλές απορρίψεις. Δεν με γνώριζε κανείς. Αυτό όμως, αντί να με πτοεί, με πείσμωνε ακόμα περισσότερο. Δεν το βάζω κάτω ποτέ. Έτσι, συνέχισα μέχρι που το 2005 με είδε ο Νίκος Νομικός, με πήρε κοντά του και εμφανιστήκαμε στην "Ιφιγένεια", στη λεωφόρο Συγγρού».

Ακολούθησε ο Πέτρος Ίμβριος με τα μαγαζιά «Καν Καν» και" «Εμπατή Νorth». Τα επόμενα χρόνια βρέθηκε στην πίστα δίπλα στους Νίκο Μακρόπουλο, Στέλιο Ρόκκο, Νίκο Κουρκούλη, Αντύπα, Λευτέρη Πανταζή, Χάρη Κωστόπουλο και Γιώργο Γιαννιά. Πολλοί διερωτώνται πώς «δένει» η κρητική λύρα με τα μπουζούκια. «Όπως ακριβώς και το κλαρίνο. Γιατί να μην υπάρχει και η λύρα. Είναι μέρος της μουσικής μας παράδοσης η λύρα και ποτέ δεν θα γίνει περιστασιακή μόδα, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Αν κάποιος έχει τη γνώση και την τόλμη, γιατί να μην ξεφύγει μουσικά από τα συνηθισμένα;».

Δεν είναι λίγοι ωστόσο οι λυράρηδες που έχουν κατακρίνει τις επιλογές του. «Με έχουν χαρακτηρίσει εμπορικό, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν μιλήσει άσχημα για μένα. Αλλά επειδή αγαπώ τη δουλειά μου και με γεμίζει, δεν με ενδιαφέρει και κάνω πάντα, αυτό που θέλω», λέει στο Πρώτο Θέμα.