Λευτέρης Μυτιληναίος: «Η μάνα μου είναι απόγονος του Κολοκοτρώνη»

«Μένω περισσότερο στη Θεσσαλονίκη. Τώρα κάνω μια προσπάθεια για συναυλίες το καλοκαίρι, σε ωραίους χώρους. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα το οποίο θα κατευθύνω. Κάνω διάφορες εμφανίσει και είναι πιο όμορφα έτσι, γιατί δεν φθείρεσαι. Το καθημερινό, ανεξάρτητα με το τι χρήματα παίρνεις, δεν μετράει τόσο πολύ, όσο η ρουτίνα που έχεις όταν κάθε μέρα κάνεις τα ίδια πράγματα. Είμαι άνθρωπος που ρουτινιάζω, βαριέμαι, απογοητεύομαι, κλαίω και λυπάμαι εύκολα» τόνισε στο Λοιπόν.

-Για ποιο πράγμα βαριέσαι εύκολα;

«Η δουλειά αυτή δεν είναι και το καλύτερο πράγμα, να σηκώνεσαι το βράδυ, πάνω στον καλό σου ύπνο, και να πας να δουλέψεις.»

-Τι σε στεναχωρεί και σε κάνει να κλαις;

«Η ατυχία και η πίκρα που περνάει ο άλλος μπορεί να με κάνουν να κλάψω. Είναι φυσιολογικό να κλάψει κάποιος, όχι δημόσια, δεν μου αρέσει, είναι τελείως προσωπικό. Δεν είναι υποτιμητικό, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να κλαίει ένας άντρας δημόσια, δεν υπάρχει λόγος να το κάνει.»

-Επί προσωπικού, για ποιους λόγους έχεις κλάψει;

«Για αχαριστία.»

-Ποιοι σου φέρθηκαν αχάριστα;

«Πολλοί άνθρωποι, από τη δουλειά μου, από τον κοινωνικό μου περίγυρο. Δεν περίμενα να με στηρίξουν, γιατί ό,τι έκανα, τα περισσότερα, τα έκανα μόνος μου, έκανα αγώνα, με δικές μου προσπάθειες. Όταν κάποιος σου λέει, σου τάζει άλλα και μετά κάνει άλλα, αυτό μπορεί να με φέρει σε συναισθηματικό αδιέξοδο.»

-Ξεκίνησες τη δισκογραφία σου το 1970.

«Ακριβώς. Η μάνα μου είναι απόγο-νο5 του Κολοκοτρώνη, η οικογένεια μου ήταν εύπορη. Για να είμαι ειλικρινής, δεν πείνασα- υπήρχε μία προϋπόθεση από τους γονείς, δεν οφειλόταν σ εμένα. Σε ηλικία 17-18 χρονών άρχισα να βγάζω τα δικά μου λεφτά, δεν υπήρχε λόγος να ζητάω από τους δικούς μου.»