Γιάννης Κακλέας: Το θέατρο, τα έργα και ο Χαραλαμπόπουλος

«Ξέρετε, το ένα σβήνει το άλλο. Είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Για αυτό και δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω δύο έργα με την ίδια ατμόσφαιρα. Βέβαια, ο Συρανό δεν ανήκει στον πρωτογενή τομέα, είναι μια επανάληψη, ενώ το έργο της Σάρα Κέιν γίνεται ως μια περφόρμανς και κινείται μέσα σε έναν χώρο μεγαλύτερης ελευθερίας. Όλο αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η δωδεκάωρη καθημερινή πρόβα δεν μου κάνει τον εγκέφαλο κάπως...» τόνισε στο Βήμα.

-Ωστόσο όταν αλλάζει η Ρωξάνη, αλλάζει και η παράσταση;

«Ναι, και δεν εννοώ εξωτερικά. Ξαναδουλεύεται με έναν δικό της τρόπο. Όταν αλλάζει η Ρωξάνη, αλλάζει και η θερμοκρασία πολλών σκηνών. Παράλληλα μας δίνεται η δυνατότητα να ξανακοιτάξουμε το έργο και είναι αλήθεια ότι βρίσκουμε συνέχεια πολλά στοιχεία».

-Πώς προέκυψε αυτή η παράσταση;

«Ήταν το όνειρο ζωής του Βασίλη (σ.σ.: Χαραλαμπόπουλου), από έφηβος ήθελε να τον κάνει. Όταν ήρθε η ώρα, εγώ ήμουν λίγο κρατημένος. Το έβλεπα λίγο σαν ρομαντικό αφήγημα. Όταν όμως μπήκα στα βαθιά νερά του έργου, το κατάλαβα και προχωρήσαμε».