Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: «Έθεσα από την αρχή τους όρους μου»
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μπορεί να αποδέχτηκε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή μετά τον Jan Fabre, την είχε απορρίψει, όμως, λίγο καιρό νωρίτερα, μετά τη θητεία του Γιώργου Λούκου.
«Μετά τον Λούκο προκλήθηκε ένας μικρός ενδοκαλλιτεχνικός εμφύλιος. Μπορεί να μη φτάσαμε στο Γράμμο, αλλά ήταν ένας εμφύλιος με τον απόηχο του Γράμμου. Δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα. Σε αυτό το παιχνίδι δεν ήθελα να μπω. Όχι γιατί ήθελα να προστατεύσω τον εαυτό μου για να μη χάσω δουλειές ‒άλλωστε πάντα παίρνω θέση και τη λέω‒, αλλά γιατί δεν ήθελα να εμπλακώ σε μια κατάσταση διαιρεμένη. Ήταν, όμως, μια τελείως διαφορετική περίπτωση μετά τον Fabre, όταν κατάλαβα ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να μη γίνει το Φεστιβάλ, με τις όποιες ολέθριες συνέπειες αυτό συνεπάγεται. Γι’ αυτό και απάντησα θετικά άμεσα και συνειδητά. Κινδύνευε το Φεστιβάλ. Το να μείνεις απ’ έξω και να κάνεις κριτική είναι πιο εύκολο από το να συμβάλεις στη λύση του προβλήματος».
Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρχε επαρκής χρόνος. Προέκυψε πρόγραμμα-μπάλωμα με καλλιτεχνικές λύσεις ανάγκης;
«Όχι, βέβαια. Οι ιδέες υπήρχαν στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Σαράντα χρόνια είμαι στο χώρο του θεάτρου. Πολύ γρήγορα έφτιαξα την ομάδα συμβούλων και πειθαρχημένα σε πέντε εβδομάδες καταστρώσαμε άμεσα το πρόγραμμα, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες ήθελε οκτώ μήνες. Οι περισσότερες προτάσεις υπήρχαν. Εκείνο που έμενε ήταν η επιλογή, η οργάνωση και ο συντονισμός».
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ειδικά στη χώρα μας και την περίοδο που διανύουμε, πως κάθε διευθυντική θέση είναι και ένας καημός.
«Γι’ αυτό έθεσα από την αρχή τους όρους μου: Να έχω την απόλυτη ελευθερία σε ό,τι αφορά τις επιλογές μου. Να μη δέχομαι παρεμβάσεις. Και οι εργαζόμενοι να πληρώνονται. Με ενδιαφέρει, βέβαια, να μην είναι απλώς εκτελεστικά όργανα. Γι’ αυτό και προσπάθησα από τις πρώτες μέρες να τους πείσω με τις πράξεις μου ότι σκοπός μας είναι η δημιουργία έργου, το να σεβόμαστε τους καλλιτέχνες και τους θεατές».
Και η γραφειοκρατία; Μπορεί κανείς να της γυρίσει την πλάτη; «Δεν την έχω δει μέχρι στιγμής σε μεγάλο βαθμό, πέρα από μερικές καθυστερήσεις. Για εμάς, όπως τόνισα σε όλους, είναι πολύ σημαντικό να γίνονται τα πράγματα στην ώρα τους. Από το να είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας μέχρι στο να ακολουθούμε πιστά το χρονοδιάγραμμα ενός προγράμματος. Και αυτό ισχύει για όλους. Από τον κλητήρα μέχρι το διευθυντή».
Σε ό,τι αφορά τους συκοφάντες και τους κόλακες, ποιοι είναι πιο επικίνδυνοι; «Και οι δύο, αν και τον κόλακα τον αντιλαμβάνεσαι δυσκολότερα και ίσως σου αρέσουν τα κομπλιμέντα του. Πιο επικίνδυνο, όμως, θεωρώ τον εαυτό μας. Πρέπει να παλέψουμε μέσα μας ώστε να μη μας αρέσει η κολακεία και να σταθούμε αντικειμενικά απέναντι στο συκοφάντη», λέει ο ίδιος στο περιοδικό People.