Λευτέρης Πανταζής: «Δεν έγινα φίρμα ξαφνικά»

«Δεν έγινα φίρμα ξαφνικά. Είχα μεγάλη προϋπηρεσία στα λεγόμενα «δεύτερα μαγαζιά», όπως ήταν το Λίντο, το Can Can, το Αθήνα. Πάντως, όλοι αυτοί -κυρίως τραγουδιστές και ηθοποιοί, που έβγαιναν κι έλεγαν διάφορα για μένα- όταν με έβλεπαν στην πίστα άλλαζαν γνώμη, γιατί εγώ έχω κάτι μαγικό: Οταν με βλέπεις στην πίστα, με αγαπάς!» τόνισε στην Espresso.

-Σε αγάπησε φανατικά η νεολαία, που την παρότρυνες να διασκεδάσει με δικά σου σλόγκαν, όπως τα «Ολα τα μωρά στην πίστα», «Βασανιστείτε» και «Ελάτε να κάνουμε μια ομορφιά»!

«Έρχονταν νεαρά κορίτσια, ντυμένα και χτενισμένα ωραία, και δεν ανέβαιναν μόνο στην πίστα, αλλά και πάνω στα τραπέζια. Τους έλεγα διάφορα που μου έβγαιναν αυθόρμητα.»

-Άλλαξες τα δεδομένα της συμπεριφοράς των τραγουδιστών στα κέντρα με το να υποδέχεσαι διά χειραψίας τον κόσμο στην πόρτα.

«Κάποιοι συνάδελφοι με κατηγόρησαν ότι έκανα τον πορτιέρη κι ότι έστελνα λουλούδια στον κόσμο. Αυτό αισθανόμουν, αυτό έκανα. Κάθε βράδυ γέμιζε το μαγαζί με χίλια άτομα και όλους τους φώναζα από το μικρόφωνο με το όνομά τους, τους χαιρετούσα προσωπικά. Ήμουν ο Λευτεράκης τους κι έρχονταν στα μαγαζιά όπου δούλευα σαν να ήταν το καφενεδάκι τους. Επί δέκα χρόνια στα «δεύτερα μαγαζιά» είχα φτιάξει το κοινό μου με το να διατηρώ προσωπικές σχέσεις μαζί τους. Έρχονταν οι πελάτες, έπαιρνα τα τηλέφωνά τους, μάθαινα τις δουλειές τους, πότε γιορτάζουν. Έτσι πήγαινα στα μαγαζιά τους και ψώνιζα -δεν έχει σημασία αν τα πράγματα που έπαιρνα τα χρειαζόμουν-, τους έστελνα λουλούδια και το βράδυ έρχονταν στον Λευτεράκη τους. Τους υποδεχόμουν στην πόρτα με το «Καλησπέρα, καλώς ήλθατε» και στο τέλος, ιδρωμένος και τελειωμένος από την κούραση, τους έλεγα: «Καληνύχτα, ευχαριστούμε πολύ που μας τιμήσατε».