Στέργιος Μικρούτσικος: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας Θεός. Είμαι και με τη βούλα άθεος»

-Το πρώτο διάστημα φαντάζομαι ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο έχοντας να διαχειριστείς τόσο την απώλεια της μητέρας σου Μαρίας Δημητριάδη όσο και την οικονομική καταστροφή του πατέρα σου Ανδρέα Μικρούτσικου.

«Τα δύο πρώτα χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τις αλλαγές που γίνονταν στη ζωή μου. Αρχικώς είχα άρνηση. Οταν συνειδητοποίησα τι συμβαίνει, στενοχωρήθηκα, πένθησα, θύμωσα. Δεν σοκαρίστηκα, δεν έπαθα πανικό, γιατί έχει μια άμυνα ο εγκέφαλός μας να διαχειρίζεται τα συναισθήματα. Το βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι άλλαξε η ζωή μου πολυεπίπεδα» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

- Μέτρησες φίλους -και ξεκινώ με το κομμάτι της δουλειάς, όντας παράλληλα και ένας επαγγελματίας επί χρόνια στα

«Οι δικοί μου φίλοι και γνωστοί δεν διαφοροποιήθηκαν σε τίποτα. Εχω περισσότερους ανθρώπους δίπλα μου απ’ ό,τι στο παρελθόν. Από ανθρώπους που απλώς συνυπήρχαν ή ήταν δουλοπρεπείς αυλικοί του πατέρα μου κυρίως -και κατά συνέπεια και μαζί μου- ουδέποτε είχα κάποια απαίτηση. Υπήρξαν δίπλα του γιατί είχαν ανάγκη κάποια πράγματα και ενδεχομένως τους είχε ανάγκη και ο πατέρας μου και ευρύτερα το σύστημα. Αυτούς δεν θα μπω καν στη διαδικασία να τους υπολογίσω, να στενοχωρηθώ, να πληγωθώ ή να πω: «Αχ, τι απώλεια!». Ήμουν σίγουρος. Ξέρεις ποιοι είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν για σένα και υπάρχεις και εσύ ουσιαστικά γι' αυτούς. Δεν μέτρησα φίλους λοιπόν. Ηξερα από την αρχή ποιοι είναι.»

- Πέρασες δύσκολα με την απώλεια της μητέρας σου;

«Υπήρξαν περίοδοι που δεν ήμουν στα καλύτερά μου. Είχα μια ελαφρά κατάθλιψη. Με τον αυστηρά κλινικό όρο δεν πέρασα. Ξέρω πώς είναι από δικούς μου ανθρώπους και γνωρίζω ότι είναι πολύ ζόρικο. Λειτούργησα, όμως, όπως πάντα λειτουργούσα. Εννοώ ότι ακόμα και όταν πήγαιναν όλα σούπερ, μπορεί να είχα τα υπαρξιακά μου προβλήματα και να με έψαχναν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι χωρίς να μπορούν να με βρουν. Αντίστροφα, όταν ήταν όλα δύσκολα, έχει τύχει να είμαι χαρούμενος και εξωστρεφής.»

- Φαντάζομαι δεν θα είναι εύκολο για σένα το να περνάς μεταλλάξεις διάθεσης...

« Για τους άλλους κυρίως. Προσωπικά ξέρω τον εαυτό μου και τον ψυχισμό μου. Μου φαίνεται κάτι φυσιολογικό.»

- Δεν ξέσπασες ειδικά με την απώλεια της μητέρας σου;

«Είχα πολύ θυμό. Ηθελα -αν θες- να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Σε έναν βαθμό βίωσα και θλίψη. Είναι φυσιολογικό. Χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο. Νομίζω ότι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την ασθένεια ενός αγαπημένου σου ανθρώπου είναι σαν να σε σκοτώνουν με σιγαστήρα. Ξέρεις τι θα φέρει το μέλλον και προσπαθείς να το επεξεργαστείς.»

- Σου λείπει η μητέρα σου;

«Σαφέστατα. Πολλές φορές έρχεται στο μυαλό μου ότι αυτόν τον άνθρωπο δεν θα τον ξαναδώ. Άλλες στιγμές δεν το βλέπω εγωκεντρικά, αλλά σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι που εκείνη δεν είναι ζωντανή για να χαρεί τη ζωή της.»

- Υπάρχουν ημέρες που όταν τη χρειάζεσαι τη νιώθεις;

Οχι. Δεν είμαι απλώς μηδενιστής, είμαι μηδενιστής-αγνωστικιστής. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι έπειτα από τον θάνατο. Θεωρώ ότι χάνεται η ύλη και η ψυχή. Έρχεται ο αιώνιος ύπνος.

- Πιστεύεις στον Θεό;

«Οχι. Δεν πίστευα ποτέ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας Θεός. Είμαι και με τη βούλα άθεος.»

- Πώς είναι η ζωή σου σήμερα;

«Ωραία. Δεν θέλω να έχω παράπονα. Βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Υπάρχουν άνθρωποι που δοκιμάζονται πάρα πολύ. Είμαι καλά.»