Λευτέρης Ζαμπετάκης: Η απίστευτη ιστορία αγάπης των γονιών του
Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης, που έγινε ευρύτερα γνωστός από τη συμμετοχή του στη σειρά «Δαχτυλίδι της φωτιάς», γεννήθηκε στο Νιου Τζερσι από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ελληνοαμερικανίδα.
Η ζωή του πατέρα του, Μανόλη Ζαμπετάκη, που εργαζόταν στον τομέα των τουριστικών, άλλαξε όταν ένας συνάδελφος του έδειξε τη φωτογραφία της ανιψιάς του, η οποία ζούσε μόνιμα στην Αμερική. Εκείνος την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα από την πρώτη στιγμή, μάλιστα έκλεψε τη φωτογραφία της, για να την έχει συνεχώς μαζί του.
Όταν έμαθε πως η νεαρή κοπέλα θα ερχόταν για διακοπές στην Ελλάδα, ζήτησε από το συνάδελφο και φίλο του να τη γνωρίσει. Το ραντεβού του Μανόλη με τη Δήμητρα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Οι δυο τους αρραβωνιάστηκαν μόλις μία εβδομάδα μετά την πρώτη γνωριμία. Η νεαρή Ελληνοαμερικανίδα μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα, παντρεύτηκε τον άντρα της ζωής της και του χάρισε τρία παιδιά: δυο κόρες και ένα νιο, τον Λευτέρη.
«Στο πρώτο ραντεβού, ο μπαμπάς μου προέτρεψε τη μητέρα μου να ανοίξει το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. Μόλις η μαμά το έκανε, ξαφνιάστηκε από χαρά, αφού μέσα υπήρχε η φωτογραφία της. Ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της! Οι γονείς μου ζουν ακόμη ένα μεγάλο έρωτα! Πόσο έχουν αλλάξει πι αποχές; Εκείνη τη εποχή η κίνηση αυτή θεωρούνταν ρομαντική, ενώ, αν συμβεί σήμερα, θα νομίζεις πως ο άλλος είναι τρελός ή σε παρακολουθεί για να έχει φωτογραφία σου» λέει ο ηθοποιός στο περιοδικό People.
Ο Λευτέρης μεγάλωσε στα βόρεια προάστια της Αθήνας, σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο αγάπη και ανοιχτό σε φίλους και συγγενείς. Η ιδέα να ασχοληθεί με την υποκριτική δεν ήταν στα σχέδια του. «Θυμάμαι πως, όταν οι γονείς μου έκαναν γιορτές στο σπίτι, εγώ καθόμουν κλεισμένος με τις ώρες στο δωμάτιο μου, καθώς ήμουν πολύ εσωστρεφής. Τελικά, όμως, έβγαινα για μερικά λεπτά, έδινα ένα μικρό σόου, κάνοντας πράγματα για να γίνω το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, και αμέσως μετά επέστεφα ξανά στο μικρόκοσμο μου. Ήταν λίγο περίεργος ο τρόπος που εκφραζόμουν, χωρίς να μου περνάει από το μυαλό να γίνω ηθοποιός. Θυμάμαι ότι πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού, όταν ο δάσκαλος μου έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα θεατρικό και αναρωτιόμουν το "γιατί" .Όμως, όσοι με συναναστρέφονταν κάτι έβλεπαν σε μένα».