Πέτρος Πολυχρονίδης: «Η αδερφή μου με βλέπει τώρα από εκεί ψηλά και με θαυμάζει»

Ποια ήταν η στιγμή που σε καθόρισε, μέχρι σήμερα; Ίσως η πιο δύσκολη;
«Όταν έχασα την αδελφή μου, πριν από 2,5 χρόνια περίπου. H αδερφή μου έπασχε υπογαμμασφαιριναιμία, πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Παιδευόταν με γιατρούς και νοσοκομεία. Σήμερα που μιλάμε, η ασθένεια αυτή θεραπεύεται. Όμως η αδερφή μου δεν ήταν τόσο τυχερή κι επειδή μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, ταλαιπωρήθηκε με άλλες ασθένειες και μικρόβια που κόλλησε εκεί. Όταν έχεις αυτή την ασθένεια είναι πολύ εύκολο να κολλήσεις κι άλλες πέντε, έξι, έτσι για πλάκα»

Τι θυμάσαι από την αδελφή σου;
«Το κακαριστό της το γέλιο. Λέγαμε διάφορες βλακείες και γελούσαμε μαζί με τις ώρες. Κι ευτυχώς αυτό το γέλιο το έχει πάρει και η κόρη μου και ο γιος μου. Περνούσαμε τόσο ανέμελες στιγμές μαζί... Έτσι ήμασταν πάντα, οι γονείς μας αυτό μας είχαν διδάξει: ακόμα και στις κακουχίες να είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη. Γι’ αυτό μ’ ακούς τόσο χαρούμενο. Η αδερφή μου με βλέπει τώρα από εκεί ψηλά και, είμαι σίγουρος, ότι με θαυμάζει και χαίρεται για εμένα», εξομολογείται ο ίδιος στο Down Town Κύπρου.