Ραγίζει καρδιές η εξομολόγηση της Νένας Χρονοπούλου

Στο χειρουργείο, δευτερόλεπτα μετά τη γέννηση του μικρού, που ήταν μόλις 850 γραμμάρια και 31 εκατοστά, η ηθοποιός, ταλαιπωρημένη από τον τοκετό και γεμάτη αγωνία για την υγεία του, θυμάται επί λέξει τον σπαρακτικό διάλογο με τη γυναίκα που κρατούσε το μωράκι της αγκαλιά.

«“Ζει;” ρώτησα τη Μαρία Μπουτσίνη, μόλις άνοιξα τα μάτια μου. “Ζει και είναι καλό” μου απάντησε, αλλά δεν με έπεισε. “Μου λες ψέματα για να μην τρελαθώ” της είπα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Ηταν πολύ μικρός ο Χρηστούλης μου, και όση πίστη και να είχα φοβόμουν ότι τα βλέμματά μας δεν θα κατάφερναν ποτέ να συναντηθούν. “Είναι ροζ ο γιος σου, Νένα, δεν έχει λοίμωξη, και σου λέω αλήθεια, είναι ζωντανός και διασωληνωμένος, όταν μπορέσεις να σηκωθείς θα σε πάμε να τον δεις, είναι κούκλος” μου απάντησε». Η Νένα συγκλονίζει. «“Αεροβαπτίστε τον Χρήστο, είναι τάμα, Μαρία μου” είπα κι αμέσως πήρε τηλέφωνο στην εντατική. “Ο Μαυράκης θα λέγεται Χρήστος, αεροβαπτίστε το παιδί, είναι ταμένο”. “Όλα εντάξει, όταν θα τον δεις το όνομά του θα είναι ολόκληρο στο ταμπελάκι του” μου είπε η υπέροχη Μαρία. Δεν άντεξα για πολύ μακριά του. Το ίδιο απόγευμα τον είδα και σοκαρίστηκα.

Ηταν όμορφος ο “τοσοδούλης” γιος μου που πάλευε για να ζήσει. Ο μικρός μου ήρωας! Ο λιλιπούτειος πολεμιστής μου. Χωριστήκαμε βίαια και δεν μπορούσα να του προσφέρω τη θαλπωρή που όφειλα. Γέμισα τύψεις. Ηθελα να ζήσω μαζί του στην ίδια θερμοκοιτίδα, γιατί, τι να την έκανα τη ζωή μου μακριά από τον Χρηστούλη μου; Τι;» συνεχίζει την περιγραφή στην Espresso και το πρόσωπό της γεμίζει δάκρυα.

«Ολα έπαιξαν ρόλο στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα, τόσο από την εξωσωματική όσο και από την προωρότητα της γέννησής του. Οταν η αναπηρία σού χτυπάει την πόρτα, πρέπει να ανοίξεις και να την καλοδεχτείς, να μάθεις να ζεις μαζί της και όχι να την κρύψεις, να συμφιλιωθείς, γιατί θα την έχεις παρέα για μια ολόκληρη ζωή. Ασφαλώς όμως γίνεται σκοπός ζωής η ήττα της και έτσι καθημερινά με μικρά μικρά βήματα την ελαχιστοποιείς.