Φωτεινή Μπαξεβάνη: «Καθένας που ανεβαίνει στην εξουσία, λες και ξεχνάει…»
Φαντασία και πραγματικότητα, άνθρωποι, θεοί και ζώα μπλέκονται σε έναν κόσμο που έχει τη σοβαρότητα του παιχνιδιού, τη ρευστότητα του ονείρου και τη γλυκιά μελαγχολία της ζωής. Η εποχή μας αντέχει την ουτοπία του Αριστοφάνη; Τι πιστεύει η Φωτεινή Μπαξεβάνη;
«Την έχει ανάγκη. Μετά την παράστασή μας το κοινό θα φύγει με χαμόγελο και αισιοδοξία. Είναι ήρεμη και γλυκιά, αλλά όχι γλυκερή. Έχει έντονο το ανθρώπινο στοιχείο σε σχέση με την αληθινή δίψα του ανθρώπου να δημιουργήσει. Αλλά όχι για να τα αρπάξει ή να ζήσει για λίγο καλά, αλλά να φτιάξει κάτι που να του κάνει καλό. Θα θυμηθούμε για λίγο τις πραγματικές μας επιθυμίες κι ανάγκες, τις ανάγκες της νεότητάς μας, τότε δεν μας ενδιέφεραν τόσο τα υλικά πράγματα. Θα ξαναβρούμε το παιχνίδι. Το παιχνίδι δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Το έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Θα πλησιάσουμε τον αληθινό μας εαυτό» τόνισε στο Έθνος.
-Τα πουλιά δίνουν φτερά στους δύο ξένους, στους ανθρώπους, και φτιάχνουν ένα τείχος στους αιθέρες. Από τι κινδυνεύει η πολιτεία των πουλιών;
«Από τους ανθρώπους. Ολα τα ζωντανά του κόσμου κινδυνεύουν από τον ίδιο τον άνθρωπο και την εξουσία. Για να έχεις εξουσία πρέπει να είσαι σοφός. Οποιος δεν είναι σοφός δεν μπορεί να έχει εξουσία. Ο άνθρωπος κάτι παθαίνει με την εξουσία. Μόλις καθίσει στην «καρέκλα», λες και ξεχνάει τον υπόλοιπο κόσμο. Ποιοι είναι αυτοί που εργάζονται για το κοινό καλό σε θέσεις εξουσίας; Ολοι είναι καλοί πριν, όταν κάνουν αμάν και πώς για να πάρουν την καρέκλα. Αντε και την πήρες. Τι θα την κάνεις μετά, άμα δεν έχεις σοφία να τη διαχειριστείς;»
-Διαφθείρει η εξουσία;
«Καθένας που ανεβαίνει στην εξουσία, λες και ξεχνάει πώς μεγάλωσε, ποιες είναι οι ανάγκες μας. Κι αναρωτιέσαι ως απλός πολίτης: ξέρει ο τάδε υπουργός, ο τάδε πρωθυπουργός, τι σημαίνει να πρέπει ένας άνθρωπος να πάρει τα Μέσα μαζικής μεταφοράς ή να ζήσει με μια σύνταξη ή με πολύ λίγα χρήματα; Λες και κλείνονται μέσα σε ένα κουβούκλιο και σταματούν να έχουν επαφή με τον λαό. Δεν συμβαίνει μόνο εδώ, αλλά σε όλον τον κόσμο. Μήπως, όπως στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, να τους εμφυτεύαμε ένα τσιπάκι μνήμης;»