Η εξομολόγηση της Αρτάνι: «Πήγα στο νοσοκομείο κι αφού έκαναν τη διάγνωση, μου είπαν…»

Ο ερχομός του γιου σου ήταν μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσεις πράγματα για τη ζωή σου;
Ναι. Εδικά τους πρώτους μήνες, ήταν ένα πολύ δύσκολο διάστημα για μένα. Ακόμα και πριν λίγο καιρό, υπήρχαν στιγμές που έκλαιγα ασταμάτητα μπροστά του και ο ίδιος, βούρκωνε που με έβλεπε. Έπρεπε να βρω τρόπους να ξεπεράσω όλο αυτό που μου συνέβαινε, για να μπορέσω να του μεταδώσω μόνο τα όμορφα συναισθήματα και τη θετικότητα που πρέπει να παίρνουν τα μωρά από τους γονείς τους, τουλάχιστον όταν βρίσκονται σε μια τόσο τρυφερή ηλικία.

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο που δεν μπορούσες να το διαχειριστείς;

Λίγο μετά τη γέννηση του γιου μου, είχα αρχίσει να πιάνω τον εαυτό μου σε μια πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό και δεν γνώριζα καν από πού μπορεί να πηγάζει. Το πρώτο διάστημα η μητέρα μου ήταν στο πλευρό μου. Στη συνέχεια, όμως, λόγω του ότι έπρεπε να φύγει από την Αμερική και να επιστρέψει στην Ελλάδα, είχα βρεθεί ολομόναχη σ’ ένα σπίτι μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά. Ένιωθα πως δεν θα είχα κανένα δικό μου άνθρωπο δίπλα μου να με στηρίξει.
Θέλεις να πεις ότι ο σύντροφος και πατέρας του παιδιού σου, δεν σε στήριζε;
Όχι, δεν το έκανε. Ουσιαστικά, όταν ξεκίνησα να αισθάνομαι άσχημα με τον εαυτό μου και να αντιλαμβάνομαι ότι είχα επιλόχειο κατάθλιψη, ζήτησα τη βοήθειά του. Ήθελα να βρίσκεται δίπλα μου. Να με βοηθά με το παιδί, να μιλάμε και να ζούμε μαζί αυτές τις σημαντικές στιγμές στο πλευρό του γιου μας. Όμως, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Όταν άρχισα να πέφτω στην κατάθλιψη, αυτός έφευγε. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει ως πατέρας, αλλά ούτε ως άντρας πλάι στη γυναίκα του. Δεν είχε ιδέα. Aπλώς, έφευγε...

Τι θα πει έφευγε; Ως πατέρας, δεν θεωρείς ότι θα ήταν απαραίτητο να αναλάβει τις ευθύνες του;
Έβλεπε την κατάστασή μου, αλλά δεν με υποστήριζε. Προσπαθούσα να του εξηγήσω, να του πω πώς αισθάνομαι και να του δώσω να καταλάβει πως δεν μπορούσα να διαχειριστώ την κατάθλιψη, όμως αυτός ήταν σε άρνηση. Μου έλεγε πως δεν μπορεί να με καταλάβει και πως όλα αυτά που του έλεγα ήταν παραμύθια βγαλμένα από το μυαλό μου.
Πώς μπορεί ένας γονιός να αντιδρά με τέτοιο τρόπο;
Επέλεξα να είμαι με κάποιον που κατάγεται από το Puerto Rico. Επομένως, το πρότυπο της οικογένειας που είχε στο μυαλό του ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε εμείς που ζούμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δεν ήταν στην κουλτούρα του όλο αυτό. Ουσιαστικά, δεν ήξερε πώς είναι να έχεις οικογένεια. Πίστευα ότι θα μπορούσε να γίνει καλός πατέρας γιατί ο ίδιος δεν είχε ζήσει με τους δικούς του και θα ήθελε να προσφέρει περισσότερα στο δικό του παιδί. Όμως, τελικά διαψεύστηκα.
Πώς διαχειρίστηκες αυτή την κατάσταση; Ζήτησες βοήθεια από κάποιον ειδικό;
Στην αρχή φρίκαρα με όλα αυτά που συνέβαιναν. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ο μικρός έκλαιγε συνέχεια, εγώ έπρεπε να έχω υπομονή και καλή διάθεση για να αντέξω. Δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις κατάθλιψη, ειδικά όταν έχεις κι ένα παιδί. Οπότε, έπρεπε να κινητοποιηθώ άμεσα. Πήγα στο νοσοκομείο κι αφού έκαναν τη διάγνωση, μου είπαν ότι έπρεπε να με κρατήσουν καθώς η κατάστασή μου ήταν προχωρημένη.
Οι γιατροί μου ζητούσαν να φέρω τον άντρα μου να του μιλήσουν, όμως αυτός συνέχιζε να κρατά την ίδια στάση. Αρνιόταν τα πάντα και δεν ήθελε να συνεργαστεί. Στη συνέχεια, κατάφερα να ενταχθώ, με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου, σε ένα πρόγραμμα group therapy που γινόταν αποκλειστικά για νέες μητέρες προκειμένου να μπορέσω σιγά-σιγά να ορθοποδήσω.

Τώρα που μιλάμε, σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι;
Όλη αυτή η περιπέτεια που έζησα, με έβαλε στη διαδικασία να βρω καινούρια κίνητρα στη ζωή μου, που θα με κάνουν να δυναμώσω ως άτομο και να μπορώ πλέον να στέκομαι βράχος δίπλα στο παιδί μου. Είχα πεισμώσει με τον εαυτό μου κι έλεγα πως θα καταφέρω να νικήσω αυτό που μου συνέβαινε και θα βγω νικήτρια. Βέβαια, την κατάθλιψη δεν την ξεπερνάς εύκολα. Συνεχίζω ακόμα και σήμερα να παρακολουθώ τον ψυχολόγο μου και να λαμβάνω την απαραίτητη υποστήριξη και μέρα με τη μέρα να γίνομαι καλύτερα.
Η σχέση σου με τον πατέρα του παιδιού σου, πώς είναι σήμερα;
Με τον Τζοβάνι δεν ήμασταν παντρεμένοι. Αγωνίστηκα πάρα πολύ μέχρι να καταλήξω σε μια οριστική απόφαση για το τι θα ήταν πιο σωστό να κάνω μαζί του. Του είχα πει πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον έχω πια στη ζωή μου και πως η συμβίωση μαζί του, θα μου έκανε κακό. Τελικά, του ζήτησα να φύγει, λέγοντάς του πως αυτό θα ήταν το πιο σωστό και για τους δυο.
ΠΗΓΗ:Down Town Κύπρου