«Ρε Λάμπρο, γιατί; Δεν πρόλαβα να σου πω ευχαριστώ για προχθές» (Nassos blog)
Πίσω απο αυτό το διαρκές αληθινό χαμόγελο, το παιδί αυτό έκρυβε μια συγκλονιστική ιστορία ζωής.
Μια οικογενειακή τραγωδία που ολοκληρώθηκε με την φυγή του. Για 40 χρόνια επέλεξε ο Θεός να είναι ανάμεσα μας. Και πλέον τον πήρε στην αγκαλιά του. Δεν μπορώ να γράψω πολλά. Δυσκολεύομαι. Ειλικρινά το κεφάλι μου έχει παγώσει. Τα δάχτυλά μου κάνουν συνεχώς λάθη στο πληκτρολόγιο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να γράφεις για θανάτους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ανθρώπους που γνώριζες χρόνια εκτιμούσες και αγαπούσες.
Ο Λάμπρος ήταν ένα εξαιρετικό παιδί. Με πατέρα στρατιωτικό, τον κυρ Βαγγέλη και με μια μάνα την Χρυσούλα, που στεκόταν βράχοι στις επιλογές του. Ακόμη και σε αυτην να παντρευτεί νωρίς. Στα 25 του. Και ν΄αποκτήσει τον γιο του τον Άγγελό. Ένα παλικάρι που σε λίγες ώρες θα ξεκινούσε στην πρώτη Γυμνασίου. Χωρισμένος απο την πρώτη γυναίκα του ο Λάμπρος δεν ξέχασε ποτέ το παιδί του. Ήταν πάντα η πρώτη προτεραιότητά του. Ο Άγγελος το ρεπορτάζ και ο σκύλος του. Ο Φιντέλ.
Γνωρίστηκα μαζί του στο πεζοδρόμιο. Εκεί σε κάποιο απο τα θέματα επικαιρότητας πριν απο δεκαπέντε χρόνια, βιώσαμε μαζί την αγωνία, το τρέξιμο την πίεση. Και στο τέλος πάντα μου έλεγε» Δεν έχεις ανάγκη εσύ ρε Νάσο. Είσαι πολυεργαλείο».
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ