Ελένη Ράντου: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα μας δώσει τη μαγική συνταγή επιβίωσης»

Ανάμεσα στα ερωτήματα του έργου υπάρχει και το «Πώς προσαρμόζεσαι όταν οι καιροί αλλάζουν;». Προσαρμόζεσαι ή το παλεύεις;

Ο άνθρωπος είναι το πιο προσαρμοστικό ον πάνω στη Γη. Και η κατσαρίδα. Βλέπω πως προσαρμοζόμαστε σε όλα, ημέρα με την ημέρα, καταστροφή με την καταστροφή και τρομάζω. Το θέμα είναι τι θα προκύψει μετά την προσαρμογή. Τι είδος ανθρώπου. Θα γεννηθεί ένας καινούργιος ανθρωπισμός ή θα αλληλοεξοντωθούμε; Ο «άνθρωπος-κατσαρίδα» δεν είναι ωραίο πράγμα!

Ένα άλλο ερώτημα είναι το «Υπάρχει έρωτας χωρίς συναλλαγή;». Υπάρχει λες;

Ο έρωτας από μόνος του είναι ανάγκη. Είσαι εσύ κι η φύση σου. Λυτρωτική ανάγκη. Μέσα σε μια πόλη αυτή η ανάγκη παίρνει άλλα χαρακτηριστικά. Μπαίνει το τι θα βάλεις στο ραντεβού, πού θα πάτε, πόσα θα χαλάσεις, τι δουλειά κάνεις, αν έχεις αμάξι, σπίτι... Έλα και πες μου εσύ τώρα αν δεν είναι συναλλαγή ο έρωτας σε αυτή τη συνθήκη. Όσο ο πολιτισμός μας έχει για θεό του το οικονομικό, όλες οι ανάγκες μας νοσούν.

Κι ακόμα ένα: «Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για μια ανάσα;». Εσύ την έχεις ανάγκη;

Η ανάγκη για μια ανάσα είναι υπαρξιακή. Σημαίνει ότι μου δίνουν χώρο να υπάρχω. Σημαίνει να μη νιώθω ότι περισσεύω. Να μη νιώθω λουλούδι φυτρωμένο σε τοίχο ή χορτάρι σε σκιά. Το έργο σχολιάζει τα χιλιάδες ερωτήματα του κόσμου αυτή τη στιγμή που ψάχνουν απεγνωσμένα μια απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα μας δώσει τη μαγική συνταγή επιβίωσης. Πρέπει μόνοι μας να τη βρούμε. Ας το πάρουμε απόφαση, γιατί αλλιώς κάθε φορά θα απογοητευόμαστε και θα νιώθουμε προδομένοι που κανένας δεν μας έδωσε λύση. Δεν είναι μόνο η χώρα μας που προβληματίζεται για το δικό της αύριο. Όλος ο πλανήτης κουβαλάει αυτή την αγωνία. Τουλάχιστον αυτό εμένα με κάποιο τρόπο με ανακουφίζει. Δεν είμαστε μόνοι μας.

Πηγή: Real