Κατερίνα Λέχου: Το θέατρο, η Επίδαυρος και ο Πετρούνιας!

Παρατηρούμε ότι τα τελευταία χρόνια ο κόσμος παρακολουθεί περισσότερο θέατρο. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει;

Ίσως να μην είναι τόσο αγνό το κίνητρο που τον έστρεψε στο θέατρο. Θέλω να πω ότι με τη φτώχεια της τηλεόρασης, το εύκολα προσβάσιμο θέατρο που έχουμε στην Ελλάδα, αφού με πολύ λίγα λεφτά μπορείς να πας στο θέατρο σαν να πηγαίνεις σινεμά, οδήγησε τον κόσμο στο θέατρο. Δεν έχει βέβαια και μεγάλη σημασία αυτό. Το αποτέλεσμα μετράει. Φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο ότι το θέατρο είναι κάτι «ζωντανό», δεν παρεμβάλλεται τίποτα ανάμεσα στον θεατή και τον ηθοποιό. Και έχουμε ανάγκη στις ημέρες μας από κάτι «ζωντανό».

Έχετε παίξει στην Επίδαυρο. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η εμπειρία;

Μια φορά έχω παίξει στην Επίδαυρο. Όλα αυτά τα μέρη έχουν μια πολύ δυνατή ενέργεια, που την καταλαβαίνεις μόνο αν βρεθείς εκεί, έστω και ως επισκέπτης. Είναι φοβερό το συναίσθημα όταν σβήνουν τα φώτα και σηκώνεις τα μάτια σου και βλέπεις αυτή τη λαοθάλασσα. Και τότε δύο πράγματα μπορεί να σου συμβούν: ή θα εξαφανιστείς ή με έναν μαγικό τρόπο θα μπουν φτερά στα πόδια σου για να σταθείς. Το συναίσθημα ήταν εξοντωτικό, με τα θετικά και τα αρνητικά που εμπεριέχει αυτή η λέξη.

Τελευταία παρακολουθήσαμε πολλά λαϊκά δικαστήρια για ανθρώπους που εξέφρασαν την επιθυμία να παίξουν στην Επίδαυρο ή έπαιξαν. Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ιδιαίτερος χειρισμός μιλώντας για τέτοιους χώρους;

Από μόνο του το μέρος σ’ το επιβάλλει αυτό. Οι συνάδελφοι που παίζουν κάθε χρόνο στην Επίδαυρο εκπαιδεύονται γι’ αυτό. Θα σας το πω κάπως αλλιώς: είναι σαν να θέλω εγώ να κάνω κρίκους σαν τον Πετρούνια. Μπορώ; Δεν μπορώ. Μπορεί να θέλω και να μου δώσουν τους κρίκους και να πάω, αλλά δεν θα καταφέρω τίποτα. Οι ανοιχτοί χώροι είναι πρωταθλητισμός στο θέατρο και ειδικά οι αρχαίοι. Δεν μιλάω για την περίπτωση που χρησιμοποιούμε μικρόφωνα, για ένα ιδιαίτερο θέαμα, μιλάω για μια κανονική παράσταση, χωρίς μικρόφωνα, σε ανοιχτό χώρο.

Πηγή: Real