Ρέβη-Τότσικας: Αυτό είναι το παραμύθι που γράφτηκε για τα δίδυμα παιδιά τους

Ο συγγραφέας, Αντώνης Τουμανίδης έγραψε ένα μικρό παραμύθι για τους νεοφώτιστους Άγγελο-Μιχαήλ και Ειρήνη-Χρυσή, το οποίο δημοσίευσε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook και η Ρούλα Ρέβη με τη σειρά της το μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους.

«Το παραμύθι του Άγγελου & της Ειρήνης
Ήταν μέρα γιορτής. Τα πριγκιπόπουλα γινόντουσαν ενός έτους και όλοι στο βασίλειο θα πήγαιναν να υποβάλουν τα σέβη τους στην Ειρήνη και τον Άγγελο, γιατί αυτά τα ονόματα τους είχαν δοθεί.
Η χαρούμενη μουσική που ακουγόταν από τον πύργο έφτανε μέχρι τη θάλασσα. Και ακόμη και η θάλασσα συμμετείχε στη γιορτή παίζοντας τη δική της μουσική, στέλνοντας κάθε τόσο μικρά κυματάκια που πάφλαζαν στην αμμώδη ακτή.
Τα δύο πριγκιπόπουλα στην αγκαλιά των γονιών τους, αντάμειβαν με ένα χαμόγελο τον κόσμο που ερχόταν να τα συναντήσει.
Η ώρα περνούσε. Και ήρθε η στιγμή των ευχών. Γιατί ήταν έθιμο οι μάγοι και οι μάγισσες του βασιλείου να δίνουν ευχές στα παιδιά. Τη στιγμή εκείνη μια μάγισσα άρχισε να ίπταται και από τον ουρανό έβρεξε ροδοπέταλα. Και τα παιδιά ευλογήθηκαν να έχουν πλούτο, ομορφιά, εργατικότητα και αγάπη. Μια μάγισσα έβαλε άμμο πάνω στα μάτια τους και είπε «Είθε η άμμος να στεγνώσει κάθε δάκρυ από λύπη.» Μια άλλη εμφανίστηκε αμέσως μετά για να ρίξει νερό στα μάτια τους «και όταν θα έρθει η στιγμή να δακρύσουν να είναι μόνο από χαρά.»
Και τότε ανάμεσα στον κόσμο εμφανίστηκε μια σαλαμάνδρα. Κινούνταν ταχύτατα με τα μικρά ποδαράκια της. Όλοι παραμέρισαν για να μην την πατήσουν γιατί ήξερα ποια πραγματικά είναι. Τα σύννεφα σκοτείνιασαν.
Η σαλαμάνδρα πλησίασε τα παιδιά και μεταμορφώθηκε. Ήταν μια μάγισσα αλλά όχι οποιαδήποτε μάγισσα. Στην πλάτη της έφερε μια κάπα που ξεκινούσε από τους ώμους και σερνόταν στη γη. Μόνο που αυτή η κάπα ήταν μέρος του σώματος της, ένα δεύτερο δέρμα. Ήταν πολύχρωμο και εντυπωσιακό με κάθε λογής σχέδια που άλλαζαν ανάλογα με το μέρος που στεκόταν, και γίνονταν ένα με το τοπίο.

Το πρόσωπο της μάγισσας ήταν λευκό και μακρόστενο, τα μάτια της σχιστά και από το στόμα της έβγαινε μια διχαλωτή γλώσσα. Η μάγισσα Σαλαμάνδρα προκαλούσε πάντα δέος με τη μάλλον τρομακτική εμφάνιση της. Όλοι τη σέβονταν, αλλά τη φοβόντουσαν κιόλας.

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα υποκλίθηκαν. Τα δύο πριγκιπόπουλα αντικρίζοντας την όχι μόνο δε φοβήθηκαν αλλά χαμογέλασαν ακόμη πιο πλατιά. Έφυγαν από την αγκαλιά των γονιών τους και άρχισαν να μπουσουλάνε προς το μέρος της.

Η βασίλισσα ετοιμάστηκε να τα σταματήσει αλλά ο βασιλιάς της έκανε νόημα να μην κάνει τίποτα.
Τα δύο παιδιά κατευθύνθηκαν προς τη μάγισσα. Όλως περιέργως έδειχναν να τη συμπαθούν υπερβολικά. Χώθηκαν κάτω από το δεύτερο δέρμα της. Στην αρχή δεν ακουγόντουσαν. Λίγο μετά τα γελάκια τους, έσπασαν την αφύσικη για γιορτή σιωπή. Η μάγισσα χαμογέλασε. Και την είδαν για πρώτη φορά να χαμογελάει. Τράβηξε την κάπα – δέρμα της και τα μωρά αποκαλύφθηκαν. Έσκυψε και τα πήρε στα χέρια της.

Και κοιτώντας τα, μίλησε στους δύο γονείς.
«Όλα τα δώρα που έλαβαν τα δύο παιδιά, αγάπη, εργατικότητα, πλούτο και ομορφιά, δεν έχουν αξία αν δε λάβουν το δικό μου δώρο. Το δώρο της μεταμόρφωσης.»

Από τότε και όσο μεγάλωναν τα παιδιά και μέχρι τα βαθιά γεράματα τους, οι κάτοικοι του βασιλείου, έβλεπαν να τα ακολουθεί πάντα μια σαλαμάνδρα.

Με αγάπη από έναν παραμυθά...».