Χαλκιάς: «Θυμάμαι τη δολοφονία του Κένεντι. Βγήκαν ο στρατός, η αστυνομία, δεν ξέραμε τι να κάνουμε
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς γεννήθηκε στο ιστορικό Δελβινάκι της Ηπείρου το 1934 και τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα.
«Πολλή φτώχεια. Στο σπίτι όλοι έπαιζαν μουσική. Ήμασταν μουσικοί εδώ και πέντε γενιές με κλαρίνα, όπως και με το παραδοσιακό τραγούδι του τόπου μας. Ξεκίνησα με ένα αυτοσχέδιο κλαρίνο και με ένα ξύλο που του έκανα τρύπες και άρχισα να το φυσάω. Από τα 11 χρόνια μου έπαιζα μέχρι σήμερα, δεν έχω σταματήσει ούτε μία ημέρα» τόνισε στην Αγορά.
-Η Αμερική ήταν ένα σπουδαίο κεφάλαιο για τη ζωή σας για 20 και πλέον χρόνια. Πώς σας υποδέχτηκαν; Τι αντιμετωπίσατε εκεί;
«Όταν πήγα στην Αμερική, με ρώτησαν για τη μουσική της Ελλάδας. Τους είπα ότι άλλα είναι τα κρητικά, άλλα της Ηπείρου, άλλα της Μακεδονίας, άλλα της Θράκης. Ολα συνθέτουν την ελληνική μας παράδοση, αλλά ήμασταν απομονωμένοι. Δεν υπήρχαν δρόμοι και εύκολες μετακινήσεις, οπότε οι οργανοπαίχτες είχαν μόνο τις τοπικές κοινωνίες και μόνο τα τραγούδια του τόπου του καθενός. Ο Μαργέλης ήταν στο Αγρίνιο, ο Καρακώστας, ο Γαούζος στη Λιβαδειά, ο Κίτσος Χαρισιάδης στα Γιάννενα, αυτός ο μεγάλος δάσκαλος. Μετά, όταν άνοιξαν δρόμοι και ενώθηκαν οι κοινωνίες, πήγαιναν όλοι σε όλη την επικράτεια. «Παπούτσι από τον τόπο σου», έλεγαν οι πατεράδες μας! Τώρα η νύφη Ηπειρώτισσα, ο γαμπρός Μακεδόνας και ο κουμπάρος Κρητικός... Τα παίζουμε όλα.»
- Στην Αμερική πήγατε στις αρχές της δεκαετίας ίου '60...
«Ναι, και έκατσα 20 χρόνια, θυμάμαι τη δολοφονία του Κένεντι, που έπαιζα στο κέντρο και όλοι φοβηθήκανε. Βγήκαν ο στρατός, η αστυνομία, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Πέθανε ο πρόεδρος, έλεγαν θα έχουμε πόλεμο!»
-Στις ΗΠΑ είχατε τη δυνατότητα να γνωρίσετε άλλους μεγάλους μουσικούς;
«Έρχονται ένα βράδυ ο Μπένι Γκούντμαν, ο Gene Kupra και ο Λούις Αρμστρονγκ στο μαγαζί και με ακούν να παίζω μία ώρα χωρίς αναλόγιο. Με φώναξαν στο τραπέζι τους και με διερμηνέα έναν σερβιτόρο με ρώτησαν: «Παίζετε jazz στην Ελλάδα»; Τους είπα: «Ποια jazz; Δεν έχω ιδέα». «Ποιο ωδείο τελειώσατε;». Τους είπα ότι είμαι αυτοδίδακτος. Γεννήθηκα το '34, το '40 είχε πόλεμο, μέχρι ίο '49 είχε εμφύλιο, πού να πάω να μάθω μουσική και ωδείο μετά; Ο Αρμστρονγκ είπε: «Βλέπετε ποια είναι τα δεινά του πολέμου. Αν είχε πάει στο ωδείο και δίδασκε τώρα, αυτός ο άνθρωπος θα είχε κατακτήσει με τη μουσική όλο τον κόσμο, ακόμα και εμάς, θα άλλαζε τον νόμο της μουσικής»!