Αλέξια: Η Αμερική και οι προτάσεις

«Οι Έλληνες της Αμερικής αλλά και αλλού που έχω βρεθεί στο εσωτερικό, σε συναυλίες, μου λένε για τα κομμάτια του δίσκου "Αλέξια" ότι μεγάλωσαν μαζί τους και τους φέρνουν αναμνήσεις. Φυσικά και τα αγαπώ τα τραγούδια εκείνα, ποτέ δεν τα απαξίωσα. Ευχαριστώ τον κόσμο για όλα. Ήμουν υπάκουη. Έφτασε, όμως, η στιγμή, μετά τον δίσκο μου "Ενα, δύο, τρία", που άρχισα να μην αναπνέω. Οι εταιρείες ήθελαν να κάνω το ίδιο, το σίγουρο. Δεν επιτρέπεται, όμως, σε έναν καλλιτέχνη να μείνει στα ίδια.

Έχουμε υποχρέωση να οδηγούμε τον κόσμο μπροστά. Το ίδιο θα ήταν για μένα σαν θάνατος. Έρχονταν παραγωγοί και μου έλεγαν να κάνουμε ποπ μπιτάκια κι εγώ τους κοιτούσα, μην ξέροντας αν ήθελα να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα. Φυσικά και είχα προτάσεις, Συνεχώς. Θα μπορούσα κάλλιστα να έρθω στην Ελλάδα να δουλέψω στο "Fame Story" ή το "X-Factor", να βγάλω χρήματα και να επιστρέψω στο Λος Άντζελες. Εγώ όμως πάνω απ' όλα ήθελα να νιώθω. Εχω κάνει μουσική για κινηματογράφο, ντουέτο με τη Ρένα Βλαχοπούλου, τζαζ δίσκους με τον Τσικ Κορία και τον Τζον Πατιτούτσι, έχω συνεργαστεί με τον Μίκη Θεοδωράκη, με το Χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ του Κωνσταντίνου Ρήγου. Εχω τραγουδήσει μαζί με τον Στίβι Γουόντερ και την Τσάκα Καν. Εχω ηχογραφήσει δίσκο σε γκαράζ αυτοκινήτων γιατί είχε υπέροχη ακουστική. Ήθελα κάποια στιγμή να συνδέσω όλα μου τα πρόσωπα. Να βάλω όλους τους δίσκους μου να... φάνε στο ίδιο τραπέζι. Δεν ήξερα πώς να το κάνω. Να που τώρα ήρθε η στιγμή. Η μουσική άλλωστε με καθοδηγούσε πάντα» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.