Έλντα Πανοπούλου: «Δεν έχει ηλικία η ορφάνια»

«Δεν έχει ηλικία η ορφάνια. Πονάει το ίδιο σε όποια ηλικία και να φύγει ο γονιός. «Χάνοντας» τη μητέρα μου ήταν εκείνη που μου είχε μείνει, γιατί τον μπαμπά μου τον έχασα το 2001, αισθάνθηκα την ερημιά, το φόβο της μοναξιάς... Συνειδητοποιείς ότι ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι από αυτό τον κόσμο. Από την άλλη μεριά, βρίσκεις παρηγοριά σε ανθρώπους που έχουν περάσει χειρότερα, όπως στις μανάδες που έχουν «χάσει» τα παιδιά τους, σε παιδιά που «έχασαν» τους γονείς τους σε μικρότερη ηλικία και ήταν δύσκολο να μεγαλώσουν χωρίς το χάδι της μάνας τους.

Μέσα από αυτό τον παρηγορητικό δρόμο παίρνω ανάσα και συνεχίζω... Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αγάπη των γονιών. Η μάνα μου ήταν από εκείνες τις μάνες που στην κυριολεξία θυσίαζαν και θυσίασε τα πάντα, προκειμένου να μη λείπει τίποτα από τα παιδιά τους, και αναφέρομαι στη φυσική της παρουσία. Τα έφερε έτσι ο Θεός ώστε να έχω πολλά-πολλά παιδιά μέσα από τη σχολή μου. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι «γονιός», πρέπει να γίνω μάνα στα παιδιά αυτά», λέει η ηθοποιός στο περιοδικό Λοιπόν.