Μαίρη Μπάρκουλη: «Ο Ανδρέας τα λεφτά τα έλεγε χαρτιά εξυπηρέτησης, δεν τα καταδεχόταν»

Κανείς δεν περίμενε ότι θα φύγει. Πώς ήταν οι τελευταίες ώρες στο νοσοκομείο;

Δεν περίμενα πως θα φύγει. Την συγκεκριμένη Λεύτερα την νύχια είχε έρθει η Ρένα Κούμιώτη που είχε ξανάρθει αρκετές φορές στην εντατική να είναι και και του τραγούδησε το «ένα χελιδονάκι στο μπαλκόνι μου» που είχε τραγουδήσει σε μια ταινία που είχε παίξει ο Ανδρέας- Της κράταγε το χέρι και έδειχνε να την ακούει. Ανοιγόκλεινε τα ματάκια του και άκουγε. Την άλλη μέρα το πρωί το τραγούδησε στον γιατρό.

Ο ίδιος;

Και και του είπε «θα μου δώσεις σήμερα εξιτήριο Γιάννη για να φύγω;» Του απάντησε" «Ανδρέα μου κάτσε δυο τρεις μέρες ακόμα -νια την αντιβίωση και μετά φεύγεις». Προσπαθούσαμε να του καλύψουμε τα ερωτηματικά που είχε ίσως μέσα του. Του λέω «Να πάω να μαγειρέψω κάτι του παιδιού; Μια ωρίτσα θα λείψω». Εν τω μεταξύ είχε έρθει και ο κουνιάδος μου. «Να πας» μου λέει. Του στέλνω ένα φιλί και φεύγω. Με παίρνει τηλέφωνο ο Γιάννης και με ρωτάει πού είμαι. Του είπα πως ετοίμαζα φαγητό για το παιδί. Μου λέει «Έλα, γιατί ο Ανδρέας φεύγει». Δεν-θυμάμαι πώς έφτασα. Κοιτάω τα κορίτσια στη ρεσεψιόν, με πλησιάζει ο γιατρός και μου λέει «λυπάμαι». Κατέρρευσα και φώναζα «Αφού δεν κουράστηκα να σε φροντίζω, γιατί έφυγες;» Δεν κουράστηκα. Έπαθα καρκίνο, κολπική μαρμαρυγή, ζάχαρο και κάνω ινσουλίνες. .. Κι όμως, δεν κουράστηκα. Κι άλλα τόσα χρόνια να ζούσε, πάλι δεν θα κουραζόμουν. Του είχα πει «Προσπάθησε να ζήσεις όσο περισσότερο γίνεται. Εγώ δεν θα σου πω ποτέ κουράστηκα». Κι ας υπήρχαν στιγμές που κουραζόμουν μέσα μου. Ήμουν άνθρωπος, όχι μηχανή.

Η κούραση ήταν σωματική, γιατί είσαι άνθρωπος.

Βγαίνετε όλοι και έχετε άποψη για τον Ανδρέα Μπάρκουλη, όταν δεκαεφτά μέρες και δεκαεφτά νύχτες ήμουν εκεί; Και ο γιατρός του μου έλεγε να πάω λίγο σπίτι να ξεκουραστώ;

Πιστεύεις ότι όταν έφυγες από το νοσοκομείο αποφάσισε να φύγει;

Ναι, γιατί δεν τον άφηνα. Πήγαινα και τον σκουντούσα. Δεν τον άφηνα.

Σαν να του είχες σπάσει τα νεύρα;

Ο γιατρός του, ο Γιάννης Ιωαννίδης, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Εδώ και χρόνια, εντός εκκρογιχώ^ μου είχε μάθει ιατροίή που τον έσωσε άπειρες φορές από τον θάνατο και τον σαν πατέρα του κι ο Ανδρέας σαν παιδί του. Πριν φύγει ο Ανδρέας μου είπε πως ήθελε τον πίνακα από το Σλουθ, τους δυο πολεμιστές, να τον δώσω στον Γιάννη Ιωαννίδη, για να τον θυμάται και να τον αγαπάει. Κι αυτό κι έκανα βέβαια Του τον χάρισα και του είπα «Γιάννη, επειδή μου ε&ε αυτό το πράγμα ο Ανδρέας, σε παρακαλώ να έρθεις να τον πάρεις». Εκείνος είπε να έρθει αφού βγει ο Ανδρέας, αλλά επέμεινα γιατί με ρωτούσε καθημερινά αν του τον έδωσα. Ήρθε λοιπόν ένα απόγευμα σπίτι και τον πήρε. Έτσι ησύχασε η ψυχή μου γιατί έγινε κάτι την ώρα που έπρεπε.

Ήταν πάντα αυτό το «Θέλω αυτό και θέλω να γίνει τώρα»;

Ότι αφορούσε δικά του πράγματα. Είχε πολλούς πίνακες και πολλά, παλιά πράγματα γιατί πήγαινε σε δημοπρασίες και τα αγόραζε. Οι πίνακες ήταν τόσο πολλοί που ήθελες τριώροφο σπίτι να τους βάλεις. Κάποια στιγμή με ρώτησε τι θα κάναμε με τους πίνακες. Του είπα πως εφόσον ήταν εν ζωή και ήταν εντάξει, να αποφασίσει πού ήθελε να τους δώσει κι εγώ θα ειδοποιούσα να έρθουν να τους πάρουν. Κι έτσι έγινε. Και θεωρώ πως έτσι είναι το πιο σωστό.

Ήταν μια επιθυμία του;

Ο Ανδρέας ήταν πάντα δοτικός. Δεν πιανόταν με την ύλη. Τα λεφτά τα έλεγε χαρτιά εξυπηρέτησης. Ούτε καταδεχόταν να τα πιάσει στα χέρια του.

Πηγή: ΧΑΙ