Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Όταν υπήρχαν τα πολλά λεφτά και οι δισκογραφικές, αυτά δεν ήταν για μας»

Είναι εποχή για συνθέτες και δίσκους;

Ονειρεύομαι και σχεδιάζω έργα ό,τι και να γίνει, όπως τρώω κάθε μέρα. Κρίση ή ευμάρεια, το ίδιο μου κάνει όταν γράφω. Δεν γράφω στο σούπερ μάρκετ - ευτυχώς. Όμως, ακόμη κι όταν υπήρχαν τα πολλά λεφτά και οι δισκογραφικές, αυτά δεν ήταν για μας. Για τον Λευτέρη και την Αντζελα ήταν. Παρεμπιπτόντως, πουλήσαμε κι εμείς κάποτε με τα μελοποιημένα ποιήματα. Και τότε, όμως, οι εταιρείες γόγγυζαν. Ήμασταν «ακριβοί» και «δύστροποι». Όσο για τον κόσμο, πάντα οι λίγοι μάς άκουγαν. Καλώς ή κακώς και παγκοσμίως. Καθόλου δεν με νοιάζει πόσοι με ακούν. Σ’ αυτό είμαι παιδί του Μάνου. Χαίρομαι όταν είναι πολλοί, χαίρομαι το ίδιο κι όταν είναι λίγοι. Το ίδιο έργο πρέπει να γράψω αν θέλω να είμαι στοιχειωδώς ειλικρινής στον ακροατή μου και στον εαυτό μου. Απευθύνομαι ιδεατά σε συγκεκριμένους έξι ακροατές. Παλιά ήταν έντεκα. Οι πέντε δυστυχώς πέθαναν, αλλά τη γνώμη τους την υποθέτω πια. Δεν τρελαίνομαι ούτε για τη διαφήμιση. Αν υπάρξει η ανάγκη του έργου μου για κάποιον, θα το βρει σίγουρα. Όπως βρήκαν αγαπημένες αδερφές ψυχές τα μυστήρια «αντιεμπορικά» τραγούδια μου, που μαθαίνω έκπληκτος ότι έχουν εκατοντάδες χιλιάδες θεάσεις στο διαδίκτυο.

Πηγή: Real