Παπαδημητρίου: «Ο όρος «ποιοτική» μουσική παραπέμπει σε κάτι βαρετό, σαν φαγητό νοσοκομείου»

«Ποιοτική», «έντεχνη»... Πώς αντιλαμβάνεστε αυτού του είδους τους προσδιορισμούς για τη μουσική σας;

Το «ποιοτική» παραπέμπει σε κάτι βαρετό, σαν φαγητό νοσοκομείου. Σε κάτι πικρό, σαν φάρμακο που λένε πως κάνει καλό. Χωρίς αλάτι για την πίεση. Χωρίς ζάχαρη για το ζάχαρο. Χωρίς πιπέρι για τις αιμορροΐδες. Κι ύστερα, είναι επικίνδυνο να βάζεις εντός της τέχνης την έννοια της «ποιότητας». Το επόμενο βήμα είναι ο «έλεγχος της ποιότητας», η λογοκρισία και ο φασισμός. Επίσης, η τέχνη που δεν «πουλάει» λέγεται συχνά «ποιοτική». Προτιμώ το «λαϊκή». Όπως και τον όρο «έν-τεχνο έργο», ως αντιστάθμισμα σε καθετί «αγοραίο». Όμως, η μουσική που ενθουσιάζει δεν χρειάζεται επίθετα. Κι εγώ θέλω να ενθουσιάζομαι και να ενθουσιάζω. Έστω και λίγους.

Πιστεύετε πως σήμερα υπάρχει «έντεχνο κοινό» με τη χατζιδακική έννοια του όρου ή έχουμε γίνει όλοι ένα;

Πιστεύω στην «έντεχνη» πλευρά του λαού - αρκεί να αφυπνισθεί. Είμαστε ένας λαός με φυσική καλλιέργεια που μπορεί να επαναποκαλυφθεί. Το γνωρίζω. Όπως, επίσης, γνωρίζω ότι μέσα σε δύο χρόνια μπορεί να σημειωθεί απίστευτη πνευματική έκρηξη στην Ελλάδα, με την προϋπόθεση όμως μιας αληθινής πολιτικής υποστήριξης. Το είδα ως διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος. Μέσα σε τρία χρόνια φτάσαμε από το 0,2% στο 5% της ακροαματικότητας - τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη, μάλλον και στον κόσμο για το είδος αυτού του ραδιοφώνου. Και το ποσοστό αυτό κρατήθηκε εκεί μέχρι το τέλος. Μέχρι το «μαύρο», δηλαδή...

Πηγή: Real