Έλντα Πανοπούλου: «Απεχθάνομαι τη βία. Ακόμη και την πιο μικρή λεκτική βία»

Τι είναι αυτό που σε εκνευρίζει στο επάγγελμά σου και στους ανθρώπους του;

«Θα έλεγα κάτι που όλοι οι άνθρωποι θα έλεγαν και για το δικό τους επάγγελμα: η παντελής αναξιοκρατία! Βλέπουμε να προχωρούν άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να προχωρούν, θα έπρεπε να απορριφθούν! Θα έπρεπε να τους απαγορευθεί δια νόμου να πατάνε ότι θεατρικές σκηνές. Εν τούτοις, προκόβουν! Αυτό όμως υπήρχε πάντα, δεν είναι φαινόμενο των καιρών. Πάντα υπήρχαν "καλλιτέχνες", οι οποίοι χρησιμοποιούσαν "άλλους" τρόπους για να "ανέλθουν" στα αξιώματα της τέχνης μας. "Καλλιτέχνες" που δεν βιαζόντουσαν ούτε στο ταλέντο τους ούτε στην προσπάθεια που κατέβαλλαν προκειμένου να υπάρχουν στον χώρο! Αυτό με εκνευρίζει αφόρητα. Γιατί υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά που έχουν πραγματικές ικανότητες που έχουν εκπληκτικό ήθος και που παλεύουν καθημερινά να υπάρξουν σ' αυτόν τον χώρο της τέχνης μας, που όλοι αυτοί οι ανίκανοι τους εμποδίζουν και τους κόβουν τον δρόμο».

Άγγιξε κάποια από τις ηρωίδες που έχετε υποδυθεί πράγματα τα οποία έχετε απωθήσει ως άνθρωπος της σύγχρονης εποχής; «Όχι, οι ηρωίδες που έχω παίξει μέχρι σήμερα ήταν απλές ηρωίδες που μου κάλυπταν μια πολύ μεγάλη ανάγκη: να είμαι πιο επιθετική στη ζωή μου - που δεν ήμουν ποτέ. Είμαι πράος και ήσυχος άνθρωπος κατ΄ουσίαν. Απεχθάνομαι τη βία. Ακόμη και την πιο μικρή λεκτική βία δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω. Πόσο μάλλον τη φυσική βία. Χαρακτηριστικότερη ήταν η "Χαρούλα" στο Ρετιρέ, του σπουδαίου Γιάννη Δαλιανίδη, που του οφείλω όλη μου την καριέρα. Και πάντα θα τον ευχαριστώ ! Η "Χαρούλα" ήταν ένας τύπος ανθρώπου που τα "έλεγε" έξω από τα δόντια. Και μπορούσε να λέει, ανά πάσα στιγμή, αυτό που νιώθει κι αυτό που αισθάνεται, όσο κι αν ενοχλούσε τους άλλους αν τους πείραζε! Αυτό, λοιπόν, ήταν ένα χαρακτηριστικό που εμένα με ενθουσίασε! Διότι μου κάλυπτε αυτήν ακριβώς την ανάγκη, που δεν την έχω σαν προσωπικότητα. Άρα λοιπόν, αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω μία ηρωίδα που πραγματικά θα ήταν αντίθετη από μένα, αλλά που δεν θα με ενοχλούσε σαν κοινωνικό πρότυπο, αυτή θα ήταν η “Χαρούλα” του Ρετιρέ».

Πηγή: full life