Μίνα Αδαμάκη: «Ζω σ' έναν τόπο που τον νοσταλγώ»

Θεωρείτε ότι είμαστε αδικημένη χώρα;

Σίγουρα αδικημένοι από τη θέση μας, που είμαστε μία μικρή χώρα και λόγω γλώσσας δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σε πράγματα πολύ μεγαλύτερα, με μεγαλύτερη δημοσιότητα. Δεν είμαστε αδικημένοι επειδή είμαστε Έλληνες, όχι. Η γλώσσα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. Δεν έχουμε βιομηχανία θεάματος, έχουμε οικιακή βιοτεχνία. Κάποιοι άνθρωποι κάνουν αυτή τη δουλειά στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Δεν υπάρχει από πίσω βιομηχανία να τους στηρίζει. Ίσως είναι πιο ελεύθεροι, γιατί δεν διακυβεύονται τόσα λεφτά, κάτι που είναι σχετικό βέβαια, γιατί κι εδώ οι παραγωγοί είναι αμείλικτοι, διότι βάζουν τα χρήματα τους.

Σκεφτήκατε να περάσετε τα σύνορα της Ελλάδας και να δοκιμαστείτε στο εξωτερικό;

Όχι, δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, θα ταλαιπωρηθείς πάρα πολύ για να φτάσεις σε κάτι πολύ μέτριο. Δεν το αποκλείω με την έννοια της εξαίρεσης. Είναι τόσο πολύ οργανωμένοι εκεί, κι έχουν τέτοιες ποικιλίες, επειδή είναι τεράστιες χώρες και έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν από χιλιάδες που θα πάνε να κάνουν ακρόαση. Κι αυτοί, αν δεν στηρίζονται από κάπου, κάποιο λόμπι -οι ατζέντηδες τους να έχουν τέτοιες «άκρες»-, δεν έχουν μεγάλη τύχη. Σκεφτείτε έναν Έλληνα, όχι δεν είναι εύκολο, είναι αδύνατο, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο «ψώνιο», με την καλή έννοια, για να ξεκινήσει να το κάνεις αυτό και φυσικά σε μικρή ηλικία. Δεν το έχω σκεφτεί. Έχω καταλήξει, από εμπειρία, μετά από κάποια χρόνια που έζησα στο εξωτερικό, στο Λονδίνο, ότι ο χώρος μου, σπίτι μου, είναι εδώ, είναι η Ελλάδα και το αγαπώ με όλα τα μειονεκτήματα, που μας πνίγουν, μας στεναχωρούν, μας αγανακτούν, οργιζόμαστε και καλά κάνουμε, έτσι είναι, αλλά αυτή η ατμόσφαιρα, αυτό το φως, με την ευρύτερη έννοια, που υπάρχει εδώ... Μπορώ να πάω να ταξιδέψω αλλού, αλλά δεν μπορώ να μείνω, να ζήσω ή να δημιουργήσω αλλού, όχι, δεν με εμπνέει. Αγαπώ αυτό τον τόπο νοσταλγικά. Ζω σ' έναν τόπο που τον νοσταλγώ.

Πηγή: Λοιπόν