Λουκία Μιχαλοπούλου: «Μου προκαλεί αμηχανία η σκληρότητα της ζωής»

Ποιος είναι «ο Θεός της σφαγής»; Παραμένουμε πιστοί στις εντολές του;
«Ο Θεός της σφαγής είναι τα ακατέργαστα αισθήματά μας. Τα πρωτόγονα ένστικτα. Η παιδικότητα. Οτιδήποτε δεν εμπεριέχει δεύτερες σκέψεις. Οσο κι αν καταπιέζουμε τα ένστικτα, υπάρχουν κι ευτυχώς θα καταφέρουν να ξεγλιστρήσουν. Οι αδυναμίες και οι ρωγμές μας είναι το πιο αξιαγάπητο συστατικό μας»

Ποιο το βαθύτερο σχόλιο του έργου;
«Το έργο προτείνει τη συμφιλίωση με τον πρωτόγονο εαυτό μας. Δύο ζευγάρια συναντιούνται με αφορμή τον καβγά των δωδεκάχρονων γιων τους. Είναι συμμαθητές, τσακώθηκαν στο πάρκο, ο ένας τραυματίστηκε. Προσπαθούν με πολιτισμένο τρόπο να λύσουν το θέμα και καταλήγουν να συμπεριφέρονται πιο επιθετικά κι από τα παιδιά. Το νόημα του έργου έχει να κάνει με το ότι οι κανόνες και τα όρια, δηλαδή η κοινωνική συνθήκη, υπάρχουν για να ξεπερνιούνται»

Τι σας θλίβει στη σημερινή συγκυρία;
«Η κακή αισθητική. Εσωτερική και εξωτερική»

Πόσο σας έχει αγγίξει η τραγωδία του Προσφυγικού;
«Μου προκαλεί αμηχανία η σκληρότητα της ζωής. Δυσκολεύομαι να συμφιλιωθώ με τον πόνο. Κυρίως δεν αντέχω να βλέπω μικρά παιδιά να υποφέρουν. Είναι διαφορετικό όταν είσαι στο τρένο κι έρχεται κάποιος να ζητήσει βοήθεια κι έχει μαζί το παιδί του. Με ταράζει αυτό. Δεν αντέχεται. Το 2016 μικρά παιδιά να υποφέρουν... Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις παιδιά να βρίσκονται σε μια θέση που δεν μπορούν να κατανοήσουν»

Ποια είναι η θέση της τέχνης και του καλλιτέχνη στο σήμερα;
«Να είναι στο εδώ και τώρα. Με όποιο κόστος. Χωρίς εκπτώσεις ή αντιπερισπασμούς. Δεν με ενδιαφέρουν τα πράγματα που δεν εμπεριέχουν το ρίσκο. «Να αποτύχεις καλύτερα», λέει ο Μπέκετ. Θεωρώ ότι η Τέχνη πρέπει να προκαλεί σεισμούς και μικροσεισμούς. Σε κάθε εποχή, αλλά ιδίως σε εποχές όπως η σημερινή», λέει η ηθοποιός στο Βήμα.