Δημήτρης Πιατάς: «Έχει εξαιρετική μοναδικότητα και δυναμική αυτός ο χώρος»

«Μέχρι σήμερα αισθάνομαι ότι είμαι εργάτης του θεάτρου, μου αρέσει που βρίσκομαι σ' αυτόν το χώρο, υπάρχω μέσα σε αυτόν και δεν έχω πρόβλημα από το να πρωταγωνιστώ μέχρι και να σκουπίζω το θέατρο. Έχω το σύνδρομο του Θανάση Βέγγου, που ήταν και προσωπικός μου φίλος. Είναι ένας γοητευτικός χώρος, ακόμα και όταν σβήνουν τα φώτα».

Όταν σβήνουν τα φώτα, τι γίνεται;

«Όταν σβήνουν τα φώτα, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, εκεί αρχίζει η μεταφυσική αξία του θεάτρου. Όταν είσαι στα φώτα, φαντάζουν όλα υπέροχα, ζωντανά και χαρούμενα. Όταν σβήνουν, αποκτάει μία άλλη διάσταση, θα πρότεινα σε κάποιους ανθρώπους που τους ενδιαφέρει το θέατρο να πάνε να δουν ένα θέατρο όταν έχει τελειώσει μια παράσταση... λίγο πριν μπουν οι καθαρίστριες και ο νυχτοφύλακας κλειδώσει τις πόρτες. Να δουν τους ήχους και την ομορφιά του χώρου, που φέρει αυτή την περίφημη μαγεία ξαφνικά, ενώ στην πραγματικότητα είναι ντουβάρια και καρέκλες. Μου έχει τύχει λόγω δουλειάς. Είμαι 40 χρόνια στο θέατρο, πολλές φορές εγώ κλείνω τα φώτα ή λέω την τελευταία καληνύχτα σε κάποιον. Έχει εξαιρετική μοναδικότητα και δυναμική αυτός ο χώρος. Η ιστορία της μαγείας είναι ίσως μια αιτία που είμαι σ' αυτόν το χώρο, αλλά πιστεύω και οι άλλοι συνάδελφοι μου», λέει στο περιοδικό Λοιπόν.