Κωνσταντίνος Ασπιώτης: «Στο θέατρο ο κάθε ηθοποιός είναι μοναδικός»

Γιατί γίνατε ηθοποιός;
«Δεν το είχα από την αρχή στο μυαλό μου. Η γενιά μου δεν είχε μεγάλη σχέση με το θέατρο, δεν μας πήγαιναν με το σχολείο. Ο,τι ήξερα ήταν από την τηλεόραση. Είχα όμως μια τάση να φτιάχνω ιστορίες, να παίρνω τις φιγούρες του Καραγκιόζη και να κάνω θέατρο, να φτιάχνω σκετς. Ηθελα να σκηνοθετήσω τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» που διδασκόμασταν τότε στο σχολείο, χωρίς να ξέρω τι θα πει σκηνοθεσία. Ηθελα όμως να τα ζωντανέψω. Πήγα σε ένα εργαστήριο και μετά είδα τη "Νόρα" του Ιψεν από τη Νικαίτη Κοντούρη στο ΚΘΒΕ, με τη Λυδία Φωτοπούλου και τον Δημήτρη Καταλειφό. Αυτό ήταν. Ηθελα να δημιουργήσω σε άλλους το συναίσθημα που ένιωσα εγώ σε εκείνη την παράσταση».

Ποιοι είναι οι στόχοι σας;
«Τραβάω έναν δικό μου δρόμο. Και έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Στο θέατρο ο κάθε ηθοποιός είναι μοναδικός. Είναι, όπως μας έλεγε ο Ανδρέας Βουτσινάς, σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα. Ο καθένας έχει το δικό του. Δεν μπορεί κανένας να κάνει αυτό που κάνω εγώ».

Τι σημαίνει επιτυχία για εσάς;
«Επιτυχία σημαίνει πρώτα να είμαι εγώ ικανοποιημένος για αυτό που κάνω, σε ένα μεγάλο ποσοστό. Σίγουρα είναι και το καθρέφτισμα της δουλειάς μου στον κόσμο. Οταν κάποιος μου πει κάτι, τότε ναι, νιώθω πολύ καλά».

Φοβάστε;
«Οσο μεγαλώνω φοβάμαι περισσότερο τον θάνατο. Κάνω και Αμλετ τώρα, οπότε έχω επηρεαστεί. Πριν τα τριάντα ένιωθα ότι όλα είναι μπροστά μου. Τώρα, λίγο μετά τα τριάντα, δεν το βλέπω έτσι. Το ελπίζω όμως. Είμαι ευχαριστημένος με ό,τι έχω κάνει ως τώρα. Οσα είναι μπροστά είναι μόνον ελπίδες και φόβοι», λέει ο ηθοποιός στην εφημερίδα Το Βήμα