Αποφάσισε να γίνει ηθοποιός 5 ετών όταν…
Πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός σε ηλικία μόλις 5 ετών. Ο γνωστός ηθοποιός μιλώντας σε πρόσφατη συνέντευξη του εξηγεί τον απίστευτο λόγο αποκαλύπτοντας πώς του «κόλλησε» το μικρόβιο της υποκριτικής.
«Είναι κάτι που θα φανεί απίστευτο, διότι θέλησα να γίνω ηθοποιός σε ηλικία πέντε ετών. Είχα πάει με τη μητέρα μου σινεμά και βλέπαμε κάποια ταινία του Βουτσά. Ήταν από τις λίγες φορές που είδα τη μητέρα μου ευτυχισμένη, να γελά με την καρδιά της και είπα "θέλω να κάνω αυτό το επάγγελμα που κάνει την μάνα μου να πετά στους ουρανούς". Τελειώνοντας το σχολείο, οι γονείς μου θέλησαν να πιάσω μια δουλειά για να εξοικονομώ τα προς το ζην. Φτωχοί άνθρωποι ήμασταν, τα φέρναμε δύσκολα βόλτα, όμως εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός και είχαμε καβγάδες θυμάμαι που μια φορά η μητέρα μου, σε κάποια διένεξη μας κατά την οποία έσπαγα ό, τι υπήρχε στην κουζίνα του σπιτιού, κάλεσε την αστυνομία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έφτασα στο μάθημα του θεάτρου Τέχνης γεμάτος αίματα, στεναχωρημένος και πληγωμένος», λέει ο Στράτος Τζώρτζογλου στο Πρώτο Θέμα.
Η πρώτη του επαφή με το Υπόγειο του Κουν ήταν μάλλον επεισοδιακή: ήταν ένα παιδί που φλεγόταν από την επιθυμία να γίνει ηθοποιός και ήθελε να πετύχει τον στόχο του με κάθε τρόπο.
Ο ίδιος περιγράφει αυτή τη δίψα του λέγοντας ότι «ήθελα να πιάσω τον Κουν και να του πω "πάρε με να σε βοηθάω. Να σου κάνω δουλειές στο σπίτι, να σε υπηρετώ και να σε ακούω, θέλω να σε ακολουθώ, να παρακολουθώ τον τρόπο που δουλεύεις, να γίνω η σκιά σου". Αν και άπειρος είχα αντιληφθεί ότι ο Κουν ήταν ένας σοφός άνθρωπος. Μιλούσε αργά και ήρεμα, τα λόγια του ήταν ένα φιλοσοφικό κήρυγμα. 0ι μαθητές του τον αντιμετώπιζαν ως θεατρικό γκουρού. Και ήταν».
Ο Στράτος Τζώρτζογλου κατάφερε να γίνει δεκτός στη σχολή του Κουν με υποτροφία. Στους δύο μήνες, ο δάσκαλος του εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Μιχάλη στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη που ανέβηκε τότε στο «Υπόγειο» και του επέβαλε να διακόψει τη φοίτηση του. Όπως θυμάται σήμερα, «ο Κουν συνήθιζε να λέει ότι διαθέτω ένα περίεργο ταλέντο, έναν περίεργο αυθορμητισμό, μια περίεργη αμεσότητα που άλλοι πασχίζουν μέσω των σπουδών να αποκτήσουν. Δεν ήθελε λοιπόν να χαλάσει όλο αυτό με τη γνώση. Έπαιξα για κάποιου μήνες και όταν ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις συνέχισα τις σπουδές μου», καταλήγει ο ηθοποιός.