Χρήστος Κυριαζής: «Όταν μπήκα στην ιστορία αυτή, τρόμαξα…»

“Το είδα λίγο ρομαντικά» λέει για την επάνοδο του στη νυχτερινή αθηναϊκή διασκέδαση. Από τα «κόλπα», όπως χαρακτηριστικά λέει, λείπει 20 χρόνια. «Είναι παράξενο το συναίσθημα. Κοίταγε, έχω να βγω στην ιστορία αυτή γύρω στα 79 με 20 χρόνια. Αυτά τα χρόνια εγώ δεν καθόμουν, αλλά έγραφα στο στούντιο. Εχω ετοιμάσει πολλά τραγούδια. Μου έκαναν προτάσεις και μεγάλα ονόματα. Δεν μου έκανε τίποτα κλικ. Κάτι μου έλεγε μέσα μου να περιμένω. Κάποια στιγμή, ο γιος μου, ο Αρης, μου γνωρίζει τον Θοδωρή Μαραντίνη. Μου λέει ο Θοδωρής "Θέλω δύο πράγματα. Το ένα είναι να κάνουμε τραγούδι μαζί και το άλλο να εμφανιστούμε μαζί". Κάθισα και το σκέφτηκα. Κάτι μου έκανε. Οι Onirama μου θύμισαν τις δικές μου Πρόκες, το συγκρότημα που έκανα στα 18», λέει στο «Thema People». Μετά την εκκωφαντική επιτυχία που γνώρισε τη δεκαετία του '9ο, ο Χρήστος Κυριαζής προτίμησε την ησυχία: «τίποτα. Ήσυχα χρόνια. Στούντιο, ψάρεμα, βόλτες. Γεννήθηκαν πολλά τραγούδια αυτά τα χρόνια. Μεγάλη υπόθεση. Γι' αυτό δεν μου έλειψε τίποτα αυτό το διάστημα. Όταν γράφω ένα τραγούδι, η πιο σημαντική στιγμή για μένα είναι όταν το βάζω να το ακούσω στο αυτοκίνητο μετά το στούντιο. Αυτό είναι μαγικό».

Δεν θέλησε κάποια στιγμή να τα μοιραστεί ξανά με τον κόσμο; «Μου περνούσε από τον νου, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο. Εχω μάθει στη ζωή μου να προχωράω αν είναι κάτι ξεκάθαρο. Αν είναι θολό το τοπίο, περιμένω»

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν καλλιτέχνη στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του να τα αφήσει όλα και να αποσυρθεί; «Ολοι αυτό με ρωτάνε. Εκτέθηκα πολύ τότε, ήταν πολύ δυνατή η επιτυχία. Και εγώ δεν είχα συνηθίσει σε τέτοια πράγματα γιατί ήμουν επιχειρηματίας. Είχα μαγαζιά με έπιπλα, τα οποία σχεδίαζα και έφτιαχνα. Η μουσική ήταν το χόμπι μου. Έγραφα δίσκους για μένα, για την πλάκα μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόταν τόσος χαμός με το "Μου Θυμίζεις τη μάνα μου". Όταν μπήκα στην ιστορία αυτή, τρόμαξα. Δουλεύαμε κάθε βράδυ. Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Δεν είχα συνηθίσει, δεν το ήξερα. Κουράστηκα πάρα πολύ. Γενικά δεν μου πάει το ξενύχτι. Εγώ ξυπνάω 5 με 6 το πρωί, κάθομαι στο μπαλκόνι και γράφω, τα καλύτερα τραγούδια μου τα έχω γράψει ξημερώματα όταν κοιτάζω τη θάλασσα. Εχω μια λόξα με τη θάλασσα».