Σακελλαρόπουλος: «Μετά από δεκατρία βιβλία, πλέον, νιώθω ευγνώμων»

- Τι σας οδήγησε να επιλέξετε την απανεμιά της συγγραφής;

«Μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες στα... χαρακώματα -και μάλιστα στην πρώτη γραμμή- με τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και ιστοσελίδες, η ασφυκτική πίεση και ο ατμός θα εκτίνασσε το καζάνι, θα το τίναζε στον αέρα! Εκεί, λοιπόν, που όλα φαίνονταν τόσο εκρηκτικά, μια ζωή στο κόκκινο, η αναζήτηση ενός απάνεμου λιμανιού έγινε επιτακτική ανάγκη μέσα μου. Κι αυτή η απανεμιά μου, μια ανάγκη ψυχής, έγινε η συγγραφή. Μετά από δεκατρία βιβλία, πλέον, νιώθω ευγνώμων και ευτυχής που βρήκα αυτή την υπέροχη λίμνη, η οποία, ναι, απογειώνει την ψυχή μου» τόνισε στον Τηλεθεατή.

-Ανήκετε σε αυτούς που γράφουν τη νύχτα;

«Είναι επώδυνο να ξεκινώ το ταξίδι με τους ήρωες μου τη νύχτα, μετά από μια εξουθενωτική μέρα, αλλά, τότε που όλοι κοιμούνται, οι ήρωες αυτοί μου κρατούν μια υπεροχή συντροφιά και με πάνε ως το χάραμα. Κι είναι μοναδικό συναίσθημα να με πιέζουν να προχωρήσουμε το ταξίδι που έχουμε χαράξει. Κι όταν φτάνει το τέλος, έρχεται η λύτρωση, μέχρι την επόμενη αναζήτηση».

-Η ζωή γράφει τα καλύτερα μυθιστορήματα;

«Ακόμα και το πιο γλαφυρό μυθιστόρημα, πολλές φορές δεν συ-γκρίνεται με τις ιστορίες της ζωής, Επομένως, αυτί] είναι η δεξαμενή και η πηγή έμπνευσης μου, επιλέγοντας ιστορίες και ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Και τι διδάσκει η ζωή; Ότι... συνεχίζεται, δίχως να τη σταματάει τίποτα. Ούτε καν η τυφλότητα ή άλλες σοβαρές παθήσεις. Αλλά το φως είναι το σημαντικότερο στον άνθρωπο και είμαστε ευλογημένοι που το έχουμε. Γι' αυτό και κάθε πρωί, λέω απλά ευχαριστώ».

-Καθώς κινείστε στην κόψη τον ξυραφιού, νιώθετε εξουθενωμένος μέχρι να ολοκληρώσετε το βιβλίο;

«Ξεκινώντας ένα μυθιστόρημα -κι αφού έχει ολοκληρωθεί μια μεγάλη έρευνα για το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι-, νιώθω ότι αρχίζει ορεινός μαραθώνιος, αληθινό ανέβασμα σε ένα κακοτράχαλο βουνό. Χρειάζεται απόλυτη πειθαρχία για το καθημερινό γράψιμο, καθαρό μυαλό, πολλές φορές και συνθήκες απομόνωσης, κάτι που μου συμβαίνει συχνά. Όλα μένουν πίσω, διατάζουν οι ήρωες, που με τραβάνε από. το μανίκι μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Κι αυτό είναι όμορφο, αλλά και σκληρό».

-Απομονώνεστε την περίοδο που γράφετε;

«Την περίοδο της συγγραφής στερούμαι τα πάντα. Και πόση λύτρωση με τη λέξη "τέλος", αλλά και νοσταλγία για το ταξίδι που τελείωσε. Τα συναισθήματα εκεί στο τέλος είναι μοναδικά, μου έχουν φέρει ακόμα και δάκρυα. Κι είναι μια μαγεία -μετά από μια πολύ σκληρή διαδρομή- που δεν εξηγείται με λέξεις, ίδια μαγεία κι όταν παίρνεις στα χέρια σου αυτό το μωρό, για να μπουσουλήσεις μαζί του».