Γιώργος Μάγκας: «Ο πατέρας μου δεν ήθελε με τίποτα να μου μάθει κλαρίνο»

«Είμαι από τη Λιβαδειά. Γεννήθηκα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ρωτούσαμε με τον αδερφό μου τη μητέρα μας τι φαγητό θα φάμε σήμερα και μας απαντούσε: «Ντομάτες, και την άλλη μέρα, αν έχει ο Θεός, λάχανο με ψωμί». Μεγάλη πείνα, παιδί μου. Ο πατέρας μου, ο Θανάσης Μάγκας -το επίθετό μας είναι πραγματικό, δεν είναι καλλιτεχνικό ούτε παρατσούκλι-, ήταν το καλύτερο κλαρίνο στην πόλη και το είχαμε -τουλάχιστον- καμάρι. Τα γράμματα στο σχολείο δεν τα έπαιρνα. Μου έλεγε ο δάσκαλος: «Τρία και τέσσερα πόσο κάνουν;» Δεν έπαιρνε απάντηση. Μετά με ρωτούσε: «Στο ζωνάρι σου τι έχεις, μωρέ;» Του απαντούσα: «Τη φλογέρα μου». «Αντε, παίξε» μου έλεγε και τα παιδιά γελούσαν. Ο δάσκαλος, όμως, τους το είχε πει: «Ρε, μη γελάτε. Αυτός μια μέρα ξέρετε τι αστέρι θα γίνει;» τόνισε στην Espresso.

-Πηγαίνατε μαζί με τον πατέρα σας στα πανηγύρια;

«Ο πατέρας μου δεν ήθελε με τίποτα να μου μάθει κλαρίνο. «Θα σε σκοτώσω» μου έλεγε. «Να γίνεις μορφωμένος άνθρωπος, να έχουμε έναν δικηγόρο στο σπίτι». Η μάνα μου «τρωγόταν». Μου έδινε το κλαρίνο του πατέρα μου, όταν έφευγε. Το είχε κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι. Όταν γύριζε, της φώναζε: «Στυλιανή, ποιος το έπαιξε το κλαρίνο; Ρε κερατά, Λαλάκη (έτσι με φώναζε), εσύ το έπαιξες, αφού το έχεις σαλιώσει». Δώδεκα χρονών ήμουν. Στα 13 μου, έπειτα από πολύ κλάμα, πήγε στον Νίκο Καρακώστα, τον μαέστρο του οργάνου, και μου πήρε ένα κλαρίνο. «Εδώ», μου λέει, «φύσα». Ντρεπόμουν να παίξω μπροστά στον πατέρα μου. Πήγα 16 χρόνων για να το κάνω. Κι αυτό γιατί έπρεπε να τον αντικαταστήσω την τελευταία στιγμή. Κόσμος μιλιούνια από κάτω. Πάνω από 2.500. Να λένε οι μουσικοί και οι τραγουδιστές: «Αχ, και θα μας λιντσάρουν». Ετρεμαν τα πόδια μου, τα χέρια μου, είχα ιδρώσει. Είχε έρθει και ο καταστηματάρχης και μου έλεγε: «Φάε, πάρε δύναμη». Πού να φάω; Μια σταλίτσα ήμουν.»

-Δηλαδή ανεβήκατε στο πάλκο και ο πατέρας σας δεν σας είχε ακούσει ποτέ;

«Αυτό δεν σας λέω; Ξέρετε τι «χαρτούρα» περίμενε ο πατέρας μου να πέσει εκείνο το βράδυ; Περίμενε χρήμα στα πόδια του, γιατί θα έπαιζε την «Αράχωβα». Δυνατά τραγούδια. Ελεγα από μέσα μου: «Θα παίξεις για τον πατέρα σου». Μια όμορφη, γελαστή τραγουδίστρια που είχαμε στο συγκρότημα με σταύρωσε προτού βγω. Ανέβηκα και πήγαιναν τα χέρια μου βολίδα. Ολοι ρωτούσαν ποιος ήταν ο γρήγορος πιτσιρικάς. Εχω χαρακτηριστεί ένας από τους τρεις πιο γρήγορους σολίστες στο κλαρίνο, μαζί με έναν Βούλγαρο και έναν Τούρκο. Πήγε οχτώ το πρωί να τελειώσει το γλέντι. Με πάνε στο σπίτι και λένε στον πατέρα μου: «Ρε, τι παιδί είναι αυτό; Χρυσάφι έχεις».