Δέσποινα Μπεμπεδέλη: «Ένας ρόλος σε καταβάλει»

Πιστεύετε στην έννοια του ταλέντου; Άμα υπάρχει ταλέντο, φαντάζομαι, μπορείς να έχεις μια εκκίνηση, χωρίς αυτό βέβαια να φτάνει, θέλει κι άλλη δουλειά.

Είναι δυνατόν κανείς να χάσει το ταλέντο του;

Εξαρτάται τι χαρακτήρας είναι κάποιος. Το ταλέντο είναι ένα φυσικό χάρισμα που όλοι λίγο-πολύ έχουμε. Θα μιλήσω όμως για τη δουλειά του ηθοποιού. Αν δεν αναπτύξεις το ταλέντο σου με μόρφωση, με καλλιέργεια πνευματική και ψυχική, αν δεν ασκήσεις το σώμα σου, αν δεν δουλέψεις τα εκφραστικά σου μέσα, αν δεν καταφέρεις να ελέγξεις το μυϊκό και το νευρικό σου σύστημα, αν δεν δουλέψεις τη φωνή σου, την άρθρωσή σου, το αναπνευστικό σου σύστημα, ναι, χάνεται. Αυτά για κάποιους μπορεί να είναι αλαμπουρνέζικα αλλά εμένα αυτό δεν με ενδιαφέρει. Δεν είναι εύκολη η δουλειά του ηθοποιού. Το ταλέντο μόνο του θα σε περιορίσει σε ένα πλαίσιο αυτοσχεδιασμών, έτοιμων συνταγών και ποτέ δεν θα είσαι ο ρόλος. Θα είσαι πάντα ο ίδιος και το μόνο που θα αλλάζει σε σένα θα είναι το κουστούμι. Είναι συναρπαστική δουλειά αλλά δύσκολη.


Ο τρόπος που κάνετε θέατρο είναι σαν να κοιτάζουμε μέσα από ένα μεγεθυντικό φακό. Κοιτώντας ορισμένα ανθρώπινα θέματα ελλοχεύουν κίνδυνοι;



Ένας ρόλος σε καταβάλει. Μπορεί να μην σε καταβάλει ψυχικά ως προς το να πάθεις κατάθλιψη ή να τρελαθείς επηρεασμένος από το ρόλο. Δεν αλλάζει ο δικός σου χαρακτήρας όταν χτίζεις ένα ρόλο. Υπάρχουν κάποιοι μηχανισμοί που σε προστατεύουν, που είναι διαφορετικοί για τον καθένα. Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία ηθοποιών που, έτσι δούλεψα τόσα χρόνια γιατί έτσι έμαθα, το ρόλο δεν τον ζουν αλλά δείχνουν ότι τον ζουν. Σημασία έχει να περάσεις στο θεατή το χαρακτήρα του ρόλου χωρίς να είσαι απαραίτητα μέσα στο πετσί του ρόλου. Το να το κάνεις αυτό είναι επικίνδυνο πράγμα. Έλεγε κάποτε ένας σπουδαίος ηθοποιός «αλίμονο αν μπαίνω κάθε βράδυ στο πετσί του ρόλου. Θα έπνιγα κάθε βράδυ μια ηθοποιό που θα τη 'λέγαν Δυσδαιμόνα». Δεν ζω τον ρόλο λοιπόν, δείχνω ότι τον ζω. Και αυτό έμαθα απ' τους μεγάλους μου δασκάλους. Πάνω στη σκηνή, ανά πάσα στιγμή, ένα μέρος του εγκεφάλου μου, ανήκει σε μένα για να μπορώ να παίζω και να ελέγχω το ρόλο. Είναι ένας σύνθετος μηχανισμός η υποκριτική τέχνη, καθόλου εύκολος, το υπογραμμίζω αλλά άκρως συναρπαστικός. Και αυτό το υπογραμμίζω.



Πηγή: Φιλελεύθερος