Δανάη Επιθυμιάδη: «Με βασάνισε αρκετά…»

«Το συγκεκριμένο έργο μας αφορά όλους. Έχει γραφτεί το 1947 στη μεταπολεμική Αμερική. Έχοντας σπουδάσει στη Νέα Υόρκη, ο αμερικανικός ρεαλισμός είναι ένα είδος με το οποίο έχω καταπιαστεί αρκετά. Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας όπου ο άντρας, στον βωμό της οικογενειακής ευμάρειας, κατά τη διάρκεια του πολέμου διαπράττει ένα έγκλημα, το οποίο αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια του έργου. Εκεί θίγονται θέματα όπως το ιδιωτικό συμφέρον εναντίον του κοινού καλού, οι περιορισμοί της ατομικής ευθύνης, ζητήματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσης. Το εξαιρετικό σε αυτό το έργο είναι πως ακούς την ιστορία όχι από τη μεριά του θύματος, αλλά από τη μεριά του θύτη και είναι τόσο αριστοτεχνικά γραμμένο, που στο τέλος ο θεατής καταλήγει να συμπάσχει με τον χαρακτήρα. Η συνεργασία μου με ιόν σκηνοθέτη Γιάννη Μόσχο είναι από τις πιο ευχάριστες της καριέρας μου. Είναι ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, που αγαπά το αντικείμενο του» τόνισε στην Αγορά.

-Πώς ένιωσες υποδυόμενη τη νεαρή Αν Ντίβερ;

«Αυτή η κοπέλα εισβάλλει στη σκηνή σαν τσουνάμι και ανατρέπει όλα τα δεδομένα! Ο ρόλος της Αν Ντίβερ ήταν μια υπέροχη πρόκληση, γιατί από τη μία με βασάνισε αρκετά, αλλά ήταν και ένας ρόλος που ερωτεύτηκα. Υποδύομαι έναν χαρακτήρα ο μύθος του οποίου προηγείται της αφίξεώς του, ένα πρόσωπο για το οποίο μιλούν όλοι πάνω στη σκηνή από την αρχή του έργου και για 20 λεπτά.