Κωνσταντίνα Μιχαήλ: «Αν δεν είναι η σωστή στιγμή με τη Δήμητρα κολεγιά δεν κάνεις…»

Θέλω να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από τη «συνάντησή» σου με τη σουρεάλ Δήμητρα Παπαδοπούλου. Ποια εικόνα είχες για εκείνη από τους «Απαράδεκτους»; Ήσουν φαν της;

Με τη σουρεάλ Δήμητρα, όπως τη λες, είχα μια «συγγένεια», μια φιλία, ήμουν νοητά, ας πούμε, μέρος της παρέας που είχε-είχαν δημιουργήσει τότε οι «Απαράδεκτοι». Ήταν τότε που η οικειότητα που σου δημιουργούσαν οι ήρωες της Παπαδοπούλου μεταφραζόταν σαν να ανοίγαμε το σπίτι μας και να κάθονταν στον καναπέ του καθιστικού ο Σπύρος, ο Γιάννης, ο Βλάσης, η Δήμητρα, το αστροπελέκι η Ρένια, ο διαχειριστής Βασίλης Χαλακατεβάκης και εν τέλει τους είχα αυτή την αγάπη που σου δημιουργεί η καλή τηλεόραση, αλλά και το δυνατό σίριαλ.

Πάμε στη στιγμή που σου έκανε πρόταση για τη «Μάνα» και στη συνεργασία σας.

Ωραία, όλα θέλεις να τα μάθεις! Λοιπόν, πάμε: Μετά τους «Απαράδεκτους», είχα τη χαρά της γνωριμίας μου με κάποιους απ’ αυτούς, όπως με τον αξέχαστο Βλάση, τη Ρένια που δουλέψαμε υπέροχα στους «Παντρεμένους», τον Μπέζο όταν συμμετείχα στο «Εκείνες κι εγώ» και έμενε η επιθυμία μου να παίξω σε δουλειά της Δήμητρας. Κάθε φορά που έβλεπα δουλειά της έλεγα, τραβώντας την απ’ το μανίκι, να γράψει και για μένα. Συναντιόμασταν σε παρέες, πάλι εγώ της έκλεινα το μάτι και χιουμοριστικά τής έλεγα για δουλειά, γνωρίζοντας πια ότι αν δεν είναι η σωστή στιγμή με τη Δήμητρα κολεγιά δεν κάνεις... Με κανέναν γενικά, αλλά με τη Δήμητρα ακόμα περισσότερο, όπως ξέρεις.

Πώς ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου;

Ένα βράδυ ήρθε και παρακολούθησε τον μονόλογο της Σεβάς Χανούμ του Γ. Χρονά που έκανα εγώ και μου λέει «είσαι μαχήτρια, σε παραδέχομαι». Τέσσερα-πέντε χρόνια μετά, βρίσκομαι να πίνω καφέ με την ίδια και τον Φωκά Ευαγγελινό και να μου προτείνει «ρόλαρο», μιας γυναίκας δυναμικής, χειραφετημένης που παρά την ανέχειά της δεν το βάζει κάτω και οδηγεί τον εαυτό της και τον κολλητό της (Θανάση Αλευρά) στην επιτυχία (Χόλιγουντ). Αυτό! Τόσο απλό.

Πηγή: Real

Με τη σουρεάλ Δήμητρα, όπως τη λες, είχα μια «συγγένεια», μια φιλία, ήμουν νοητά, ας πούμε, μέρος της παρέας που είχε-είχαν δημιουργήσει τότε οι «Απαράδεκτοι». Ήταν τότε που η οικειότητα που σου δημιουργούσαν οι ήρωες της Παπαδοπούλου μεταφραζόταν σαν να ανοίγαμε το σπίτι μας και να κάθονταν στον καναπέ του καθιστικού ο Σπύρος, ο Γιάννης, ο Βλάσης, η Δήμητρα, το αστροπελέκι η Ρένια, ο διαχειριστής Βασίλης Χαλακατεβάκης και εν τέλει τους είχα αυτή την αγάπη που σου δημιουργεί η καλή τηλεόραση, αλλά και το δυνατό σίριαλ.

Πάμε στη στιγμή που σου έκανε πρόταση για τη «Μάνα» και στη συνεργασία σας.

Ωραία, όλα θέλεις να τα μάθεις! Λοιπόν, πάμε: Μετά τους «Απαράδεκτους», είχα τη χαρά της γνωριμίας μου με κάποιους απ’ αυτούς, όπως με τον αξέχαστο Βλάση, τη Ρένια που δουλέψαμε υπέροχα στους «Παντρεμένους», τον Μπέζο όταν συμμετείχα στο «Εκείνες κι εγώ» και έμενε η επιθυμία μου να παίξω σε δουλειά της Δήμητρας. Κάθε φορά που έβλεπα δουλειά της έλεγα, τραβώντας την απ’ το μανίκι, να γράψει και για μένα. Συναντιόμασταν σε παρέες, πάλι εγώ της έκλεινα το μάτι και χιουμοριστικά τής έλεγα για δουλειά, γνωρίζοντας πια ότι αν δεν είναι η σωστή στιγμή με τη Δήμητρα κολεγιά δεν κάνεις… Με κανέναν γενικά, αλλά με τη Δήμητρα ακόμα περισσότερο, όπως ξέρεις.

Πώς ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου;

Ένα βράδυ ήρθε και παρακολούθησε τον μονόλογο της Σεβάς Χανούμ του Γ. Χρονά που έκανα εγώ και μου λέει «είσαι μαχήτρια, σε παραδέχομαι». Τέσσερα-πέντε χρόνια μετά, βρίσκομαι να πίνω καφέ με την ίδια και τον Φωκά Ευαγγελινό και να μου προτείνει «ρόλαρο», μιας γυναίκας δυναμικής, χειραφετημένης που παρά την ανέχειά της δεν το βάζει κάτω και οδηγεί τον εαυτό της και τον κολλητό της (Θανάση Αλευρά) στην επιτυχία (Χόλιγουντ).Αυτό! Τόσο απλό.

05,57 πρ 3 30/11