Μάνος Ελευθερίου: «Εγώ χωρίς τους πεθαμένους μου δεν είμαι τίποτα και δεν κάνω τίποτα»
Το νέο του βιβλίο «Φαρμακείον εκστρατείας» (μπορεί κανείς να πει ότι «εκστρατεία» είναι η ίδια η ζωή του καθενός και «φαρμακείον» οι άλλοι, οι αγαπημένοι) δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα, με την αυστηρή έννοια του όρου.
Πρόκειται για ένα σουρεαλιστικό πεζογράφημα, με χαλαρή πλοκή, όπου κυριαρχούν περισσότερο οι φασματικές (πλην απολύτως διακριτές) εικόνες οι οποίες αναδύονται (και πλέκονται) σταδιακά μέσα σε μια αφήγηση που θέλει να καταργήσει τον χρόνο.
«Εγώ χωρίς τους πεθαμένους μου δεν είμαι τίποτα και δεν κάνω τίποτα. Και αυτό το βιβλίο είναι ουσιαστικά ένας φόρος τιμής σε ανθρώπους που έχουν φύγει, που με συντροφεύουν ακόμα και τους οποίους συμβουλεύομαι. Οποτε μου μιλάνε, διότι δεν συμβαίνει πάντοτε. Και, όπως καταλαβαίνετε, πάρα πολλούς απ' αυτούς τους πεθαμένους τούς έχω ακόμη φίλους. Εξακολουθώ να έχω σπουδαίους φίλους και, ασφαλώς, ασήμαντους εχθρούς... Υπάρχει μια κατάρα, την άκουγα μικρός στη Σύρο. "Στους γιατρούς να τα φάει" λέγανε. Φαίνεται πως κάποιος με καταράστηκε ό,τι λεφτά κέρδιζα - το τονίζω - να τα σπρώχνω προς τα εκεί. Σκέφτομαι όμως καμιά φορά ότι αυτά που έχουν συμβεί σε μένα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχουν τραβήξει άνθρωποι χίλιες φορές καλύτεροι από μένα - και ορισμένοι μάλιστα απ' αυτούς υπήρξαν ο ουρανός της πατρίδας μας... Μετά την έκδοση, το 2004, του μυθιστορήματός μου "Ο καιρός των χρυσανθέμων" (σ.σ.: το 2005 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος), μερικούς μήνες αργότερα δηλαδή, συνειδητοποίησα ότι βίωνα μιαν απίστευτη κατάσταση, πώς να το πω, μίσους! Ήταν φοβερό. Εξεπλάγην άσχημα, γιατί τους συγγραφείς τούς είχα σε πολύ μεγάλη υπόληψη. Αλλά θα ήθελα να το επεκτείνω και πέρα από μένα: ήξερα άνθρωπο, συγγραφέα - έχει πεθάνει τώρα -, ο οποίος έκανε βουντού, αν το διανοείστε, γυμνός στην ταράτσα, να πεθάνει κάποιος άλλος συγγραφέας. Αυτό που σας περιγράφω έχει συμβεί, δεν είναι αστικός μύθος», λέει ο ίδιος στο Βήμα.