Μίμης Πλέσσας: «Εξακολουθώ να μη γνωρίζω ούτε μία νότα. Είμαι αυτοδίδακτος»

Υπάρχουν πολλοί επιτήδειοι σήμερα στο ελληνικό τραγούδι;

«Έχω μιλήσει για τα υβρίδια. Μια μελωδία του Χατζιδάκι, ένα ρεφρέν του Πλέσσα, κάτι από τον Χατζηνάσιο και πάει λέγοντας. Κακές χειροτεχνίες που παραμένουν πάντα χειροτεχνίες. Πιστεύω, πάντως, ότι η νέα γενιά, τα εγγόνια μας, κουβαλώντας και το DNA μας, θα φτάσουν κάποια στιγμή να αναγνωριστούν μεταξύ τους, να παραμερίσουν το εγώ και να αποκτήσουν μια εξίσου ισχυρή φωνή. Και τότε θα δούμε ποιοι θα αποτελέσουν το τραπεζομάντιλο των υβριδίων και ποιοι την ιερά σινδόνη».

Την πρώτη επαφή σας με το πιάνο τη θυμάστε;

«Την πρώτη επαφή με την ασπρόμαυρη ερωμένη μου; Είχε πεθάνει η γιαγιά μου, η Αθηνά, από την πλευρά της μητέρας μου. Μοσχοβολούσε, θυμάμαι, αλλά ήταν και πολύ αυστηρή. Είχα και την άλλη μου γιαγιά, την Ανδριάνα, από τη Ζάκυνθο, η οποία μας έφτιαχνε φρυγανιές με λάδι και με ζάχαρη. Είχε πεθάνει, λοιπόν, η γιαγιά η Αθηνά, και τότε τα μικροαστικά σπίτια πενθούσαν σφραγίζοντας το ραδιόφωνο, κρεμώντας σεντόνια στους καθρέφτες. Είχαμε πιάνο στο σπίτι, γιατί η μητέρα μου, η Ελένη, ήταν... κλειδοκυμβαλούσα και άδουσα νεανίς. Επαιζε με μεγάλη τρυφερότητα. Οταν την άκουγα, βρισκόμουν σε άλλους ουρανούς. Ημουν έξι ετών όταν χάθηκε η γιαγιά. Μια ημέρα έμεινα μόνος στο σπίτι. Πλησίασα το πιάνο, το οποίο ήταν και αυτό ασπροδεμένο, λόγω πένθους. Ανοιξα τα κορδελάκια και έκανα την εξής συγκλονιστική ανακάλυψη: πιέζοντας τα πλήκτρα προς τα δεξιά ο τόνος γινόταν οξύτερος, πιέζοντας προς τα αριστερά, βαθύτερος. Χωρίς να το θέλω, μόνο με αυτή τη γνώση, με τα μικρά μου χέρια, όταν τελείωσε το πένθος, μπορούσα να αναπαράγω οτιδήποτε άκουγα».

Χωρίς να γνωρίζετε καθόλου νότες;

«Εξακολουθώ να μη γνωρίζω ούτε μία νότα. Είμαι αυτοδίδακτος και χαίρομαι να το λέω, επειδή ως αυτοδίδακτος έχω διευθύνει τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου και έχω πάρει τα μεγαλύτερα διεθνή βραβεία».

Πηγή: tovima