Βικτώρια Χίσλοπ: Τα αγαπημένα της αντικείμενα με άρωμα Ελλάδας

«Δεδομένου ότι στο βιβλίο παρατίθενται και οι φωτογραφίες του Καλοκύρη, «Οι καρτ ποστάλ» θυμίζουν ένα πολύχρωμο άλμπουμ με έντονο άρωμα Ελλάδας. Καθόλου τυχαία όταν μια βρετανική εφημερίδα ζήτησε από τη Χίσλοπ να κατονομάσει οκτώ αγαπημένα της αντικείμενα εκείνη συμπεριέλαβε ένα αντίγραφο κυκλαδικού ειδωλίου, τη μινιατούρα ενός μπουζουκιού και ένα άλμπουμ με καρτ ποστάλ που συνέλεγε η γιαγιά της από το 1906. «Όταν πέθανε, ήμουν 12 ετών και ήταν το μόνο που κράτησα από εκείνη. Αυτό το άλμπουμ είναι πολύτιμο για μένα. Βρίσκω ότι υπάρχει μια ρομαντική διάσταση στην αλληλογραφία με καρτ ποστάλ, γιατί οι περισσότεροι από εμάς δεν γράφουμε πλέον. Έπειτα, είναι ένα είδος επικοινωνίας που δεν είναι αμφίδρομο. Μου αρέσει που δεν ξέρει κάποιος από πού ακριβώς έχει αποσταλεί μια καρτ ποστάλ, γιατί συνήθως ο αποστολέας δεν γράφει τη διεύθυνση του επάνω. Πολλές από τις παλιές αγγλικές καρτ ποστάλ γράφουν «wish you were here». Οπότε είναι σαν να στέλνεις σε κάποιον μια φωτογραφία μαζί με ένα μελαγχολικό μήνυμα. Είναι σαν να λες τα πράγματα θα ήταν καλύτερα εάν ήσουν εδώ , όπως λέει ο άνδρας που η νύφη του το σκάει στην ιστορία «Το αγόρι με το ασημί κοστούμι»: «αυτό το μέρος είναι ένα τίποτα χωρίς εσένα » είπε στο Βήμα και συνέχισε;

«Όταν ταξιδεύεις, βλέπεις τόσο πολλές εικόνες και σου έρχονται τόσο πολλές ιδέες. Σε κάθε πόλη που πηγαίναμε σκεφτόμουν αμέσως ποια ιστορία ήθελα να γράψω. Με έπιανε ένας ασυγκράτητος ενθουσιασμός, το εντελώς αντίθετο του «writer’s block» που λέμε εμείς οι Άγγλοι. Εγώ είχα άλλο πρόβλημα: είχα πάρα πολλές ιδέες, ίσως παραπάνω απ' όσες θα μπορούσα να διαχειριστώ και να τις γράφω. Προσπάθησα όμως. Συνήθως μου παίρνει τρία χρόνια για να τελειώσω ένα βιβλίο, όμως το συγκεκριμένο ολοκληρώθηκε μέσα σε έναν χρόνο».

Η Χίσλοπ λοιπόν έγραφε και ο Καλοκύρης φωτογράφιζε. «Συνέβαιναν και τα δύο παράλληλα, δεν τράβηξε τις φωτογραφίες εκ των υστέρων» διευκρινίζει. «Θυμάμαι, προσπαθούσα να αναπλάσω με το μυαλό μου πώς ζούσαν οι μοναχοί και μία ώρα μετά είδα αυτή την εικόνα. Οι ιερείς είναι ωραίοι τύποι. Δημιουργούν όλων των ειδών τις ιδέες στο μυαλό μου. Ιδίως όταν φορούν το καπέλο τους. Είναι σαν να ντύνονται κατ' αυτόν τον τρόπο για να απομακρύνουν τον εαυτό τους από τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο βιβλίο που θα γράψω».