Σούζαν Άσμπι: Το bullying στην κόρη της, η φυγή και η νέα ζωή

-Πήρατε την απόφαση, πριν από 7 χρόνια, να φύγετε εσύ και η κόρη σου από την Αθήνα, για να ζήσετε μόνιμα στη Σίφνο και να κάνετε μια καινούργια αρχή...

«Ναι, πήραμε την απόφαση να φύγουμε τότε, γιατί είχαμε πέσει θύματα ληστείας. Ένα βράδυ μπήκαν στο σπίτι μου δύο άντρες, την ώρα που βρισκόμασταν στα κρεβάτια μας. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Πανικοβλήθηκα, καθώς η κόρη μου συνέχισε να κοιμάται χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα. Έβαλα τις φωνές, εκείνοι πήραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους και εξαφανίστηκαν. Μετά το τραγικό αυτό γεγονός που με σόκαρε, αποφάσισα να πάω στον τόπο καταγωγής μου, τη Σίφνο, και να κάνω μια καινούργια αρχή για μια καλύτερη ζωή και για τις δυο μας. Φτιάσαμε βαλίτσες με τπ μικρή και φύγαμε "κλείνοντας το μάτι" σε μια ήρεμη ζωή, πιο κοντά στη φύση, με λιγότερη εγκληματικότητα. Και φτου πάλι από την αρχή!» τόνισε στο Full Life.

-Γιατί αποφασίσατε να μετακομίσετε ξανά στην Αθήνα;

«Εγώ πέρασα πολύ καλά στο νησί μου αυτό το χρονικό διάστημα, η κόρη μου όμως δεν πέρασε καθόλου καλά. Το νησί με αγκάλιασε με αγάπη. Είχα ιη δουλειά μου στο Αθλητικό Κέντρο, την αποδοχή των κατοίκων. Η κόρη μου ωστόσο δυσκολεύτηκε πάρα πολύ. Η αιτία ήταν το bullying που δέχτηκε από μια μερίδα παιδιών του νησιού. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν μου έλεγε τίποτα. Κι εγώ δεν είχα καταλάβει κάτι το ανησυχητικό που να με αφυπνίσει. Κάποια στιγμή, το κορίτσι μου ήρθε στο σπίτι με ματωμένο κεφάλι. Τη ρώτησα "τι έπαθες". "Τίποτα, έπεσα" μου απαντά! Μία άλλη φορά ήρθε με χτυπημένο και πρησμένο μάγουλο. Έλαβα την ίδια απάντηση! Η ιστορία συνεχίστηκε, πότε με τα μαλλιά της να είναι τούφες επάνω στο μπουφάν της, μελανιές και χτυπήματα κάθε τόσο στο κορμί της. Το κορίτσι μου κλείστηκε στον εαυτό του και έπαιρνε κιλά. Έχασε το χαμόγελο της και δεν έβγαινε από το σπίτι. Το βράδυ πεταγόταν στον ύπνο της και φώναζε "γιατί μου το κάνετε αυτό;"»

-Εσένα ποια ήταν η αντίδραση σου;

«Στην αρχή ήμουν επιφυλακτική. Όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν, πήγα στο σχολείο της, Η δασκάλα της μικρής μου επιβεβαίωσε ό,τι συνέβαινε με τα αγόρια του σχολείου και είπε ότι προσπαθούσε να ξεπεραστεί το Πρόβλημα και να τη φέρει πιο κοντά τους ώστε να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Μετά από λίγο καιρό, τα πράγματα "αγρίεψαν" περισσότερο. Ξύλο, προσβολές, περισσότερα αίματα, μεγαλύτερη κατάθλιψη. Την Κατερίνα μου τη στιγμάτισαν! Έγινε ένα άλλο παιδί. Δεν ήξερα πώς να τη διαχειριστώ».

-Ήσουν αυτόπτης μάρτυρας σε κάποιο περιστατικό; Δεν επιδίωξες να την παρακολουθήσει για να δεις τι και ποιος φταίει;

«Ήμασταν καλεσμένες σε μια βάπτιση. Ένα συνομήλικο της κοριτσάκι πλησίασε την Κατερίνα και της ζήτησε να βγουν από την εκκλησία και να πάνε να παίξουν. Εγώ χάρηκα που βρήκε επιτέλους παρέα και έδειχνε χαρούμενη, μέχρι να ακούσω της φωνές του κοριτσιού. "Τρέξτε, κυρία Σούζαν, θα σκοτώσουν την Κατερίνα". Σε δευτερόλεπτα πετάχτηκα από την εκκλησία και πηγαίνω στο σημείο που μου υπέδειξε η μικρή. Έξω από μια τουαλέτα και πίσω από την εκκλησία ήταν τέσσερις νεαροί, εκ των οποίων ο ένας κρατούσε μια μεγάλη πέτρα στο χέρι και φώναζε την Κατερίνα να βγει από την τουαλέτα όπου είχε κλειστεί από τον τρόμο της. Και οι τέσσερις της φώναζαν "άνοιξε την πόρτα, μωρή που@να, θα σε σκοτώσουμε". Ήταν έτοιμοι να της ανοίξουν το κεφάλι με την πέτρα, με ό,τι συνεπάγεται. Μ ε τις φωνές μου μαζεύτηκε κόσμος κι εκείνοι εξαφανίστηκαν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα πού αντίκρισα όταν η κόρη μου βγήκε από τον χώρο όπου είχε κρυφτεί. Ήταν κάτωχρη και τα χείλη της μελανιασμένα. Είχε την εικόνα της νεκρής».

-Δεν πήγες στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλεις το γεγονός;

«Όχι... Πλησίασα τους γονείς, τους μίλησα και τους ζήτησα τη βοήθεια τους, για να εισπράξω το "έλα, παιδιά είναι, θα τα βρούνε", θα μπορούσα να ανοίξω "πόλεμο" στο νησί, αλλά ήταν κάτι που δεν θα συνέφερε κανέναν μας. Εργαζόμουν και είναι και το πατρικό σπίτι μου εκεί. Παρά τις πιέσεις μου στην Κατερίνα να σηκωθούμε να φύγουμε και να γυρίσουμε στην Αθήνα, εκείνη δεν ήθελε. Μέχρι που κάποια μέρα της έβαλαν τρικλοποδιά μέσα στο σχολικό λεωφορείο, χτύπησε στο κεφάλι και νοσηλεύτηκε στο ιατρικό κέντρο του νησιού. Μόλις συνήλθε και αφού πέρασε το καλοκαίρι, μέσα σε τρεις μέρες με πίεσε να εγκαταλείψουμε το νησί».

-Δεν είχες κανέναν σύμμαχο στο νησί;

«θέλω να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή της παιδικής ποδοσφαιρικής ομάδας του νησιού, τον Δημήτρη Δημητρίου. Μόλις έμαθε για το bullying που δεχόταν η κόρη μου από τα παιδιά που προπονούσε, με ενημέρωσε ότι θα το αναλάβει εκείνος. Μάζεψε τα παιδιά και απαίτησε από εκείνα να ζητήσουν το καθένα ξεχωριστά συγγνώμη από την Κατερίνα. Εκεί καταλάβαμε και οι δυο μας ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ι του ο ένας βοηθάει τον άλλον!»

-Η ζωή σου πώς είναι σήμερα που την πιάνεις από την αρχή;

«Νιώθω πολύ καλύτερα, γιατί η Κατερίνα ρου βρήκε και πάλι το χαμόγελο της. Τα παιδιά στο σχολείο της στην Αθήνα την υποδέχτηκαν με χαρά και εγώ έχω πάλι το παιδί μου. Νοικιάσαμε ένα καινούργιο διαμέρισμα κι εγώ εργάζομαι στο κλειστό κολυμβητήριο της Γλυφάδας. Ευχαριστώ τον Στέλιο Κοντολέων για την ουσιαστική βοήθεια του για να επανέλθω στην εργασία μου και τον τομέα μου. Όταν επέστρεψα τότε στη Σίφνο, κάποιες "κυρίες" του νησιού είπαν: "κοίτα που ξέπεσε η Σούζαν Άσμπι!" Λοιπόν εγώ απαντώ στις "κυρίες" αυτές "ότι δεν ξέπεσα και ό,τι έκανα τότε, το έκανα για να σώσω το παιδί μου, όπως έκανα και τώρα. Και το έσωσα!»

-Πίστευες ότι στη ζωή σου θα ερχόντουσαν τα πάνω κάτω;

«Έζησα μια υπέροχη ζωή, που δεν της έλειψε τίποτα! Έκανα δύο πλούσιους γάμους. Είχα μια ζωή παραμυθένια, μου πρόσφεραν ό,τι επιθυμούσα, κοσμήματα, ρούχα, πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια μυθικά. Ευτυχώς, η φήμη μου ως καλής γυμνάστριας δεν χάλασε ποτέ. Άλλωστε ήμουν η πρώτη που έφερα στην Ελλάδα την αεροβική. Είχα καλούς πελάτες την αφρόκρεμα της αριστοκρατίας. Άνοιξα μαγαζιά, βιοτεχνία ρούχων, γυμναστήρια, με επιτυχίες και αποτυχίες. Όλα στο πρόγραμμα είναι... Δεν μου λείπουν αυτά, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η αξιοπρέπεια μου και η αγάπη του κόσμου. Οι δυσκολίες μου με δυναμώνουν για να συνεχίσω να παρέχω ασφάλεια στο παιδί μου».

-Πήρατε την απόφαση, πριν από 7 χρόνια, να φύγετε εσύ και η κόρη σου από την Αθήνα, για να ζήσετε μόνιμα στη Σίφνο και να κάνετε μια καινούργια αρχή...

«Ναι, πήραμε την απόφαση να φύγουμε τότε, γιατί είχαμε πέσει θύματα ληστείας. Ένα βράδυ μπήκαν στο σπίτι μου δύο άντρες, την ώρα που βρισκόμασταν στα κρεβάτια μας. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Πανικοβλήθηκα, καθώς η κόρη μου συνέχισε να κοιμάται χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα. Έβαλα τις φωνές, εκείνοι πήραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους και εξαφανίστηκαν. Μετά το τραγικό αυτό γεγονός που με σόκαρε, αποφάσισα να πάω στον τόπο καταγωγής μου, τη Σίφνο, και να κάνω μια καινούργια αρχή για μια καλύτερη ζωή και για τις δυο μας. Φτιάσαμε βαλίτσες με τπ μικρή και φύγαμε "κλείνοντας το μάτι" σε μια ήρεμη ζωή, πιο κοντά στη φύση, με λιγότερη εγκληματικότητα. Και φτου πάλι από την αρχή!» τόνισε στο Full Life.

-Γιατί αποφασίσατε να μετακομίσετε ξανά στην Αθήνα;

«Εγώ πέρασα πολύ καλά στο νησί μου αυτό το χρονικό διάστημα, η κόρη μου όμως δεν πέρασε καθόλου καλά. Το νησί με αγκάλιασε με αγάπη. Είχα ιη δουλειά μου στο Αθλητικό Κέντρο, την αποδοχή των κατοίκων. Η κόρη μου ωστόσο δυσκολεύτηκε πάρα πολύ. Η αιτία ήταν το bullying που δέχτηκε από μια μερίδα παιδιών του νησιού. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν μου έλεγε τίποτα. Κι εγώ δεν είχα καταλάβει κάτι το ανησυχητικό που να με αφυπνίσει. Κάποια στιγμή, το κορίτσι μου ήρθε στο σπίτι με ματωμένο κεφάλι. Τη ρώτησα "τι έπαθες". "Τίποτα, έπεσα" μου απαντά! Μία άλλη φορά ήρθε με χτυπημένο και πρησμένο μάγουλο. Έλαβα την ίδια απάντηση! Η ιστορία συνεχίστηκε, πότε με τα μαλλιά της να είναι τούφες επάνω στο μπουφάν της, μελανιές και χτυπήματα κάθε τόσο στο κορμί της. Το κορίτσι μου κλείστηκε στον εαυτό του και έπαιρνε κιλά. Έχασε το χαμόγελο της και δεν έβγαινε από το σπίτι. Το βράδυ πεταγόταν στον ύπνο της και φώναζε "γιατί μου το κάνετε αυτό;"»

-Εσένα ποια ήταν η αντίδραση σου;

«Στην αρχή ήμουν επιφυλακτική. Όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν, πήγα στο σχολείο της, Η δασκάλα της μικρής μου επιβεβαίωσε ό,τι συνέβαινε με τα αγόρια του σχολείου και είπε ότι προσπαθούσε να ξεπεραστεί το Πρόβλημα και να τη φέρει πιο κοντά τους ώστε να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Μετά από λίγο καιρό, τα πράγματα "αγρίεψαν" περισσότερο. Ξύλο, προσβολές, περισσότερα αίματα, μεγαλύτερη κατάθλιψη. Την Κατερίνα μου τη στιγμάτισαν! Έγινε ένα άλλο παιδί. Δεν ήξερα πώς να τη διαχειριστώ».

-Ήσουν αυτόπτης μάρτυρας σε κάποιο περιστατικό; Δεν επιδίωξες να την παρακολουθήσει για να δεις τι και ποιος φταίει;

«Ήμασταν καλεσμένες σε μια βάπτιση. Ένα συνομήλικο της κοριτσάκι πλησίασε την Κατερίνα και της ζήτησε να βγουν από την εκκλησία και να πάνε να παίξουν. Εγώ χάρηκα που βρήκε επιτέλους παρέα και έδειχνε χαρούμενη, μέχρι να ακούσω της φωνές του κοριτσιού. "Τρέξτε, κυρία Σούζαν, θα σκοτώσουν την Κατερίνα". Σε δευτερόλεπτα πετάχτηκα από την εκκλησία και πηγαίνω στο σημείο που μου υπέδειξε η μικρή. Έξω από μια τουαλέτα και πίσω από την εκκλησία ήταν τέσσερις νεαροί, εκ των οποίων ο ένας κρατούσε μια μεγάλη πέτρα στο χέρι και φώναζε την Κατερίνα να βγει από την τουαλέτα όπου είχε κλειστεί από τον τρόμο της. Και οι τέσσερις της φώναζαν "άνοιξε την πόρτα, μωρή που@να, θα σε σκοτώσουμε". Ήταν έτοιμοι να της ανοίξουν το κεφάλι με την πέτρα, με ό,τι συνεπάγεται. Μ ε τις φωνές μου μαζεύτηκε κόσμος κι εκείνοι εξαφανίστηκαν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα πού αντίκρισα όταν η κόρη μου βγήκε από τον χώρο όπου είχε κρυφτεί. Ήταν κάτωχρη και τα χείλη της μελανιασμένα. Είχε την εικόνα της νεκρής».

-Δεν πήγες στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλεις το γεγονός;

«Όχι... Πλησίασα τους γονείς, τους μίλησα και τους ζήτησα τη βοήθεια τους, για να εισπράξω το "έλα, παιδιά είναι, θα τα βρούνε", θα μπορούσα να ανοίξω "πόλεμο" στο νησί, αλλά ήταν κάτι που δεν θα συνέφερε κανέναν μας. Εργαζόμουν και είναι και το πατρικό σπίτι μου εκεί. Παρά τις πιέσεις μου στην Κατερίνα να σηκωθούμε να φύγουμε και να γυρίσουμε στην Αθήνα, εκείνη δεν ήθελε. Μέχρι που κάποια μέρα της έβαλαν τρικλοποδιά μέσα στο σχολικό λεωφορείο, χτύπησε στο κεφάλι και νοσηλεύτηκε στο ιατρικό κέντρο του νησιού. Μόλις συνήλθε και αφού πέρασε το καλοκαίρι, μέσα σε τρεις μέρες με πίεσε να εγκαταλείψουμε το νησί».

-Δεν είχες κανέναν σύμμαχο στο νησί;

«θέλω να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή της παιδικής ποδοσφαιρικής ομάδας του νησιού, τον Δημήτρη Δημητρίου. Μόλις έμαθε για το bullying που δεχόταν η κόρη μου από τα παιδιά που προπονούσε, με ενημέρωσε ότι θα το αναλάβει εκείνος. Μάζεψε τα παιδιά και απαίτησε από εκείνα να ζητήσουν το καθένα ξεχωριστά συγγνώμη από την Κατερίνα. Εκεί καταλάβαμε και οι δυο μας ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ι του ο ένας βοηθάει τον άλλον!»

-Η ζωή σου πώς είναι σήμερα που την πιάνεις από την αρχή;

«Νιώθω πολύ καλύτερα, γιατί η Κατερίνα ρου βρήκε και πάλι το χαμόγελο της. Τα παιδιά στο σχολείο της στην Αθήνα την υποδέχτηκαν με χαρά και εγώ έχω πάλι το παιδί μου. Νοικιάσαμε ένα καινούργιο διαμέρισμα κι εγώ εργάζομαι στο κλειστό κολυμβητήριο της Γλυφάδας. Ευχαριστώ τον Στέλιο Κοντολέων για την ουσιαστική βοήθεια του για να επανέλθω στην εργασία μου και τον τομέα μου. Όταν επέστρεψα τότε στη Σίφνο, κάποιες "κυρίες" του νησιού είπαν: "κοίτα που ξέπεσε η Σούζαν Άσμπι!" Λοιπόν εγώ απαντώ στις "κυρίες" αυτές "ότι δεν ξέπεσα και ό,τι έκανα τότε, το έκανα για να σώσω το παιδί μου, όπως έκανα και τώρα. Και το έσωσα!»

-Πίστευες ότι στη ζωή σου θα ερχόντουσαν τα πάνω κάτω;

«Έζησα μια υπέροχη ζωή, που δεν της έλειψε τίποτα! Έκανα δύο πλούσιους γάμους. Είχα μια ζωή παραμυθένια, μου πρόσφεραν ό,τι επιθυμούσα, κοσμήματα, ρούχα, πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια μυθικά. Ευτυχώς, η φήμη μου ως καλής γυμνάστριας δεν χάλασε ποτέ. Άλλωστε ήμουν η πρώτη που έφερα στην Ελλάδα την αεροβική. Είχα καλούς πελάτες την αφρόκρεμα της αριστοκρατίας. Άνοιξα μαγαζιά, βιοτεχνία ρούχων, γυμναστήρια, με επιτυχίες και αποτυχίες. Όλα στο πρόγραμμα είναι... Δεν μου λείπουν αυτά, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η αξιοπρέπεια μου και η αγάπη του κόσμου. Οι δυσκολίες μου με δυναμώνουν για να συνεχίσω να παρέχω ασφάλεια στο παιδί μου».