Από 10 χρονών οδηγούσε τρακτέρ ο… «Μόγλης της ηθοποιίας»

«Είμαι παιδί αγροτών προσφύγων που ήρθαν στο χωριό Μετόχι Βέροιας από τον Πόντο το 1922.Τα παιδικά χρόνια ήταν έγχρωμα μέσα οστα λιβάδια και τα χωράφια του χωριού μου, όλο χαρά και δημιουργία μέσα σε μια φτωχή μα ανθρώπινη κοινωνία, όπου η ανθρωπιά ήταν όντως μια επαναστατική ενέργεια! Από μικρόν έδειχνα μεγάλος στη σκέψη γιατί γαλουχήθηκα μέσα από τις αφηγήσεις των παππούδων και γερόντων του χωριού μου. Ήμουν ένα δυνατό παιδί που βοηθούσε τους πάντες. Από 10 χρονών οδηγούσα τρακτέρ κι έκανα τα πάντα στα χωράφια! Ήμουν ο "Μόγλης" της πεδιάδας Ημαθίας! Χρόνια φτωχά, "έγχρωμα" και ευτυχισμένα!» τόνισε ο Παύλος Κοντογιαννίδης στο Full life.

-Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ηθοποιία; -

«Εντελώς τυχαία, όπως όλα στη ζωή μου! Ποτέ δεν είχα πλάνο. Το άκρως παράλογο για μένα ήταν λογικό! Εγώ ήθελα να γίνω γιατρός. Για πολιτικούς λόγους δεν με πέρασαν στην Ιατρική, παρότι ήμουν αριστούχος, επειδή η αδερφή που ήταν στον ΕΛΑΣ. Ο αδερφός ρου τότε, για να δουλέψει σ'ένα μηχανουργείο έπρεπε να καταθέσουν οι ταγματασφαλίτες "ότι ναι, είναι καλό παιδί και μη ν το φοβάστε... ". Και έτσι δεν προχώρησε το όνειρο. Στην τρίτη Λυκείου, η επιθυμία να γίνω ηθοποιοί ήταν του Λυκειάρχη μου, του φίλου μου Λευτέρη κι όλου του τμήματος (Β2), παρά δικιά μου. Είχα κάνει ήδη μεγάλο σουξέ σε μια σχολική παράσταση εν μέσω Χούντας, Το Ηφαίστειο του Πρεβελάκη, και είχα μεγάλο φαν κλάμπ. Ίσως ήταν και η μεγαλύτερη μου επιτυχία. Είχα ένα χειροκρότημα που διήρκησε 24 λεπτά!»