Ζωή Λάσκαρη: «Δεν μπορεί η επιθυμία μου να είναι καταναγκασμός για τα παιδιά μου»

«Γιατί είμαι ξεχωριστή; Δεν ένιωσα ποτέ ξεχωριστή, ποτέ. Άλλο το κοινό, ο κόσμος που με αγαπάει και με λέει «Ζωίτσα» κι άλλο το ξεχωριστή, αυτό είναι για μένα το παράσημο. Αυτό δεν είναι ξεχωριστό, το κοινό νιώθει μια οικειότητα μαζί μου, με ξεχωρίζει ως τον άνθρωπο του. Δεν δέχομαι το «ξεχωριστή», κάθε άνθρωπος έχει το άστρο του, φέρει κάτι. Ούτε επιτυχημένη... Επιτυχία είναι ότι με φωνάζουν «Ζωίτσα», με αγαπάει ο κόσμο5, κι εγώ αγαπάω τον κόσμο. Τι είναι η επιτυχία; Δεν είμαι άνθρωπος της τέχνης, είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, αγαπάω αυτό που κάνω, ξεκινάω από το μηδέν, σαν να μην ξέρω τίποτα, πρέπει να έχω έναν πολύ καλό δάσκαλο-σκηνοθέτη, γι' αυτό και πάντοτε είχα τον Βολονάκη, τον Κακογιάννη, τον Μουτσινά, ήθελα αν-θρώπουε να μου μάθουν, να μου δώσουν πράγματα. Από εκεί και πέρα, μόλις τελειώσει αυτό, είμαι ένα κανονικός άνθρωπος, που δεν θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο της τέχνης. Όσοι τον θεωρούν άνθρωπο της τέχνης... μπράβο τους»

-Στο έργο «Νύφη κουράγιο», τη φετινή χρονιά δεν συμμετέχει η κόρη σας, Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου, γιατί;

«Δουλεύει στο γραφείο του πατέρα της, τρέχει για άλλα πράγματα και καλά έκανε. Άλλωστε, τη Μαρία-Ελένη δεν την είχα σαν παιδί μου στο θέατρο, αλλά σαν μια ηθοποιό που ήταν και πολύ καλή.»

-Θέλατε να γίνει ηθοποιός;

«Εγώ δεν θέλω τίποτα, ό,τι θέλουν τα παιδιά μου. Δεν μπορεί η επιθυμία μου να είναι καταναγκασμός για τα παιδιά μου, στηρίζω τα παιδιά μου σε ό,τι θέλουν, είμαι μαζί τους. Η εγγονή μου πηγαίνει σε δραματική σχολή, είναι στον πρώτο χρόνο.»