Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: «Μου αρέσει να τολμώ, να παίρνω ρίσκο»

Φοβάται τους λύκους ο Κωνσταντίνος;

Μου αρέσει να τολµώ, να παίρνω ρίσκα, µα δεν έκανα ποτέ επικίνδυνα πράγµατα... Βουτάω µε τόλµη και θάρρος σε όσα µε κεντρίζουν, χωρίς να σκέφτοµαι τις συνέπειες, αλλά µε ένα µέτρο που δεν το ξεπερνώ. Μεγαλώνω τον «περίπατό» µου κάθε φορά, αλλά τους λύκους τους αποφεύγω. Προτιµώ να έχω πρόσωπα που αγαπώ µαζί µου και να πηγαίνω από δρόµους που δεν θα έχω άσχηµες συναντήσεις µε άτοµα που αρέσκονται να κατασπαράζουν κάποιους, όπως ο λύκος τρώει την πάπια στο παραµύθι. Βέβαια επειδή είναι παραµύθι, η πάπια µαθαίνουµε ότι ζει στο τέλος, ενώ στη ζωή δεν γίνεται το ίδιο. ∆υστυχώς!

∆εν σε αφορούν οι ίντριγκες και οι αλληλοσπαραγµοί στον χώρο;

Απέχω από αυτά και προσπαθώ να φτιάχνω πάντα τις προϋποθέσεις ώστε να υπάρχουν µόνο συναδελφικότητα και αγάπη γύρω µου. Μακριά από ίντριγκες. Αυτό που µε ενδιαφέρει είναι µέσα από την τέχνη µου να διηγούµαι ιστορίες στο κοινό. Κωµικές ή δραµατικές ιστορίες, που να το προβληµατίζουν, να το κεντρίζουν, να το ταξιδεύουν, να το κινητοποιούν και να το πλουτίζουν. Αυτό είναι που επιθυµώ: όπως µε πλουτίζει εµένα το θέατρο, να πλουτίζω κι εγώ το κοινό µέσα από αυτό.

Παράλληλα, όµως, έχεις εικόνα όλων όσα γίνονται γύρω σου και εκτός σκηνής.

Ναι, ενηµερώνοµαι για όλα όσα... απείρου κάλλους -αστειεύοµαι φυσικά- γίνονται και στη χώρα µας και εκτός αυτής. Ξέρεις τι µε τροµάζει µε όλο αυτό; Ότι συµβαίνουν τόσο άγρια πράγµατα και στο πέρασµα του χρόνου «αναισθητοποιούµαστε». Αντί να εξοργιστούµε και να αντιδράσουµε όπως οφείλουµε, παρακολουθούµε αµέτοχοι µια σειρά από τραγικές εικόνες, όπως αυτές στο Χαλέπι. Συνηθίζουµε την αθλιότητα. Όπως τα πόδια µας το καλοκαίρι. Περπατάµε στην καυτή άµµο, καιγόµαστε και καιρό µετά έχουν σκληρύνει - συνηθίζουµε. Συνηθίζει και η όρασή µας ανάλογα. Και ο εγκέφαλός µας από την υπερπληροφόρηση. Συνέχεια εικόνες φρίκης. Είναι τροµακτικό αυτό...

Πηγή: Real