Κ. Μαραβέγιας: «Ο κόσµος είµαστε εµείς και αν θέλουµε να τον αλλάξουµε, πρέπει να αλλάξουµε εµείς»

Tο νέο σου cd µε τίτλο «Κατάστρωµα» είναι λίγο διαφορετικό από τα προηγούµενα, Βγήκε πιο ήπιο και µελωδικό. Ησουν σε διαφορετικό mood;

Έχει πολύ ρυθµό, έχει διαφορετικά µοτίβα ρυθµικά, αλλά κυρίως είναι ένας µελωδικός δίσκος, γιατί έχω δώσει προτεραιότητα στη µελωδία, στην πιο πλούσια εναρµόνιση απ’ ό,τι έχω συνηθίσει µέχρι σήµερα. Είναι ένας δίσκος που είναι «ποτισµένος» µε νοσταλγία, διότι -δεν το κρύβω- είχα τη διάθεση να αναζητήσω κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο παλιό και αληθινό. Πολλοί µου λένε ότι τους θυµίζει και λίγο από ελληνικό κινηµατογράφο. Είναι λίγο πιο χαµηλών τόνων, είναι πιο ταξιδιάρικος ο δίσκος.

Είσαι όµως και ταξιδιάρης τύπος...

Ναι, µου αρέσει το ταξίδι, µου αρέσει η κίνηση. Είναι, ουσιαστικά, το βασικό συστατικό της ύπαρξης. ∆ιότι η κίνηση, είτε είναι ταξίδι είτε είναι νοερή, είναι ουσιαστικά η ροή που φέρνει τη δηµιουργία, τη γέννηση, ένα νέο ξεκίνηµα. Ολα αυτά θέλουν κίνηση, η στασιµότητα οδηγεί σε τέλµα.

Τι έχεις στο µυαλό σου όταν γράφεις;

Έχω πολλά και διάφορα. Είναι όλος ο ψυχισµός µου αυτός που ουσιαστικά αντλεί τη δύναµη αυτή για να µετουσιωθεί σε τραγούδι, στίχο, µελωδία. Ο ψυχισµός τι µπορεί να είναι; Μπορεί να είναι µια έξαρση στιγµής, µπορεί να είναι ένα απωθηµένο χρόνων, µπορεί να είναι µια αδικία που σε πνίγει, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Εκδηλώνεται κάθε φορά µε διαφορετικό τρόπο. Θεµατικά και στιχουργικά, σε αυτόν τον δίσκο είναι πολλά και διαφορετικά τα θέµατα µε τα οποία έχω καταπιαστεί. ∆ηλαδή είναι και βιωµατικά πράγµατα, όπως «Η παρεξήγηση του Φάουστ» µε αυτό που µου έχει συµβεί (σ.σ.: αναφέρεται στο σχόλιο που είχε γράψει στο Facebook για το «καθαρό παγκάκι», αναφερόµενος έµµεσα στην άρνηση των τότε κρατούντων να δώσουν άδεια στον κρατούµενο Ρωµανό να παρακολουθεί τα µαθήµατα του στη σχολή), είναι και το «Komasusu» που είναι περιπαικτικό (σ.σ.: το τραγούδι ξεκινά µε τους στίχους «Ηρθες απ’ τ’ αριστερά, µουλωχτά, πονηρά, για να πάρεις την πρωτιά... Μπήκατε πολύ µαζί, αγκαζέ µε βιολιά, µα η βάρκα ήταν µικρή και καθίσατε µαζί, στη µια µεριά, στη σειρά και η βάρκα µπάταρε δεξιά»). Σε αυτό το τραγούδι ουσιαστικά αυτοσαρκάζοµαι. Για µένα µιλάω -κυρίως- και για τους δικούς µου ανθρώπους, γιατί πολλοί λένε «µιλάς για τον πρωθυπουργό». Οχι, είδα µια µετακίνηση, ήµασταν πολύ επιπόλαιοι και χωρίς να έχουµε βάθος και τελικά είναι αυτό που λέω στο ρεφρέν, ότι ο κόσµος είµαστε εµείς και ότι αν θέλουµε να αλλάξουµε τον κόσµο, πρέπει να αλλάξουµε εµείς.

Μου αρέσει πολύ ο στίχος που λες «Να µην ξεχάσουµε τον εαυτό µας να αλλάξουµε, παιδιά»...

Καµιά φορά πέφτουµε στην παγίδα να προσεγγίζουµε τα πράγµατα θεωρητικά. Εχουµε µια τάση να παρατηρούµε, χωρίς όµως να έχουµε πλήρη συνείδηση ότι ο κόσµος είµαστε και εµείς. Και αυτό είναι πάντα µία µεγάλη παγίδα. Γιατί µπορεί να γίνεσαι διδακτικός, να κουνάς το δάχτυλο, χωρίς όµως ο ίδιος να ενσαρκώνεις αυτό το οποίο υπερασπίζεσαι.

Πηγή: real