Βαγγέλης Γερμανός: «Μ' άρεσαν η γνώση και η μάθηση»

«Ναι, επειδή ήμουν ξανθός, γαλανός, ενώ όλα τα παιδάκια ήταν μελαχρινά. Αλλά τα παρατσούκλια, επειδή σου τα δίνουν οι άλλοι, δεν έχεις δικαίωμα να τα αποποιείσαι. Βέβαια, στην πορεία συνάντησα αρκετές δυσκολίες με το συγκεκριμένο όνομα. Μια φορά είχα την ιδέα να φτιάξω έναν δίσκο μόνος μου. Να τον φωτογραφίσω, να γράψω τα γράμματα, όλη τη διαδικασία. Κι έχω πάει στο τυπογραφείο του Αδάμ. Καθίσαμε να μιλήσουμε με τον άνθρωπο. Συναντούσα μια συμπεριφορά λίγο απόμακρη. Κάποια στιγμή του είπα πως το «Γερμανός» είναι ψευδώνυμο. «Πες το, βρε παιδάκι μου», μου λέει, «και μου έχει κάτσει εδώ». Γενικώς, το συγκεκριμένο επίθετο προκαλεί κακούς συνειρμούς στον Ελληνα, επειδή έχουμε περάσει Κατοχή. Τώρα πάλι μας στριμώχνουν οι Γερμανοί με τα Μνημόνια»

Πώς ήταν σαν μαθητής;
«Στο δημοτικό ήμουν από τους πολύ γερούς. Κοίτα να δεις τι γίνεται. Το «καλός μαθητής» έχει διττή σημασία: Η μία είναι ότι είμαι καλός γιατί το θέλουν οι άλλοι. Η άλλη, γιατί το θέλω εγώ. Εγώ ανήκα στην πρώτη κατηγορία. Μ' άρεσαν η γνώση και η μάθηση. Είχα περιέργεια με τα πράγματα κι αυτό εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα. Μετά, στο γυμνάσιο, όταν άρχισα να παίζω κιθάρα, ξέχασα να κάνω τον καλό μαθητή. Μεταξύ μας, τα φόρτωσα όλα στον κόκορα»

Πότε άρχισε να ασχολείται με τη μουσική;
«Στα έντεκα. Δίπλα μας χτιζόταν ένα σπίτι και ένας από τους οικοδόμους, την ώρα που όλοι έκαναν διάλειμμα και έτρωγαν ένα τεράστιο σάντουιτς, εκείνος είχε μαζί του μια κιθάρα κι έπαιζε. Εγώ τον άκουγα και αυτό με μάγεψε. Ηταν ένα φλας τρελό. Λέω: «Μάνα, κιθάρα». Μου λέει: «Ευχαρίστως». Να ένας από τους λόγους που τη θυμάμαι με πολλή αγάπη. «Να σου πάρω», εξακολούθησε, «αλλά δεν ξέρω πού πουλάνε. Να ρωτήσουμε τον κύριο δίπλα». Πήγαμε με τον άνθρωπο αυτόν σε ένα κιθαράδικο στον Πειραιά, δίπλα στον ηλεκτρικό σταθμό. «Ποια θέλεις;» με ρώτησαν. «Αυτή την κόκκινη» είπα κι άρχισα. Υπάρχει μια ιστορία εδώ, η οποία δεν είναι διασταυρωμένη, αλλά θα σας την πω. Με πήγε σε έναν δάσκαλο η μάνα μου στην Πηγάδα, κοντά στη Φρεαττύδα, ο οποίος ήταν τυφλός με ψαρά σπαστά μαλλιά. Εμένα τότε μου φαινόταν τεράστιος. Η μάνα μου πέθανε το 2004. Τέσσερα πέντε χρόνια πριν, μου λέει: «Ξέρεις ποιος ήταν αυτός ο δάσκαλος όπου σε πήγαινα μικρό; Ο Μπαγιαντέρας». Μου φάνηκε πολύ παράξενο, γιατί έχω την εικόνα του από φωτογραφίες. Είχε, όντως, χάσει το φως του και τα μαλλιά του ήταν ψαρά και σπαστά, αλλά ήταν κοντούλης. Ωστόσο το γεγονός ότι εγώ ήμουν μικρός και μου φαινόταν μεγάλος δεν απέκλειε το γεγονός», λέει στην Espresso