Παντελής Παπαδόπουλος: "Η τέχνη δεν είναι χόμπι, πρέπει να είναι δουλειά"

«Το έργο αυτό πραγματεύεται ένα σπουδαίο ζήτημα: τη δικαιοσύνη. Επίσης, μιλά για την προκατάληψη και τη συμπεριφορά ανθρώπων. Είναι 12 διαφορετικοί χαρακτήρες με διαφορετικές συμπεριφορές» επισημαίνει ο Παντελής Παπαδόπουλος. Ο ηθοποιός μιλά για τον ανταγωνισμό που βίωσε στο χώρο, το γιο του και πώς αντέδρασε όταν του ανακοίνωσε πως θέλει να γίνει ηθοποιός αλλά και για τις οικονομικές απολαβές από την... τέχνη.

Βρεθήκατε στο επίκεντρο ανταγωνισμών στο θέατρο;
«Πάντα υπήρχε ανταγωνισμός, αλλά εγώ αυτά τα προσπερνώ. Εχω μια βασική αρχή, πιστεύω ότι αντίπαλός μου είναι ο εαυτός μου. Κάθε φορά προσπαθώ να ξεπερνώ εμένα, οι υπερβάσεις που κάνω εγώ με πάνε μπροστά. Φυσικά, υπάρχει συναγωνισμός, με ενοχλεί όμως η έκφραση «έκλεψε την παράσταση». Είναι, δηλαδή, σαν να είναι όλοι οι άλλοι τενεκέδες και υπάρχει ένας που παίρνει την παράσταση. Δεν γίνεται αυτό, το θέατρο είναι δουλειά συνόλου, δεν μπορεί να υπάρχει ένας. Οποιος το θεωρεί ας παίζει μόνος του. Καθένας έχει το μερίδιό του και, αν παίξει σωστά το κομμάτι του και με συνέπεια, χωρίς ματαιοδοξία, τότε η παράσταση θα είναι καλή»

Υπάρχουν πάντως συνάδελφοί σας που το δηλώνουν μόνοι τους ότι είναι οι καλύτεροι της γενιάς τους. Που απαιτούν να πληρώνονται καλά παρά τις συνθήκες.
«Αυτό δεν χρειάζεται να το ξέρει ο κόσμος. Είναι μια συνδιαλλαγή που την κάνεις με τον επιχειρηματία και μόνο. Αλλά το «είμαι ο καλύτερος της γενιάς μου» και οτιδήποτε άλλο το θεωρώ αλαζονικό. Οποιος είναι καλός, καλύτερος ή κάλλιστος το αναγνωρίζει και το επιβεβαιώνει ο κόσμος»

Οταν ο γιος σας, ο Τάσος, ήρθε και σας είπε πως θα γίνει ηθοποιός, πώς αντιδράσατε;
«Ολα τα προηγούμενα χρόνια έλεγε πως δεν ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική και μάλιστα, όταν πήγε να δώσει εξετάσεις στο υπουργείο, το έκανε κρυφά από μένα, αλλά δεν πρόλαβε τις ημερομηνίες για την αίτηση. Μετά μου είπε πως θα έδινε εξετάσεις στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Πέρασε και τον είχα και μαθητή μάλιστα!»

Πώς ήταν αυτό;
«Πιστεύω πως ήταν πιο δύσκολο για εκείνον παρά για μένα. Οταν έφυγα για τα Γιάννενα, για να αναλάβω το ΔΗΠΕΘΕ, μου είπε: «Τελικά, ο μόνος που δεν λυπάται είμαι εγώ».

Του δώσατε κάποιες συμβουλές;
«Δεν χρειάστηκε, το έχει ζήσει το θέατρο, ερχόταν από δύο χρονών στην Επίδαυρο, έχει δει πάμπολλες παραστάσεις. Ετσι, μπήκε το θέατρο στη ζωή του θέλοντας και μη, οπότε τι να του πω; «Ξέρεις τις δυσκολίες, από κει και πέρα τράβα τον δρόμο σου», αυτό του είπα. Για να είμαι, βέβαια, ειλικρινής, κι εγώ, σαν τον πατέρα μου, δεν ήθελα να ασχοληθεί με το θέατρο, αλλά εντάξει»

Ζει σήμερα κάποιος από την τέχνη;
«Είναι δύσκολο για τα νέα παιδιά. Είναι πολύ άσχημο πράγμα να μη ζεις από το θέατρο. Εγώ το κατάφερα, με δυσκολίες μεν, έβαλα κάτω τα πράγματα, έζησα. Η τέχνη, όμως, δεν είναι χόμπι, πρέπει να είναι δουλειά, επάγγελμα, να μπορεί να βιοπορίζεται κάποιος. Δηλαδή, τι πρέπει να κάνει κάποιος; Να δουλεύει σερβιτόρος και το βράδυ να πηγαίνει για παράσταση; Αυτό βέβαια συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Επίσης, βλέπουμε θέατρα που ανεβάζουν πολλά έργα τη σεζόν και οι ηθοποιοί δεν πληρώνονται τις πρόβες. Είναι αδιανόητο αυτό», λέει ο ηθοποιός σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Espresso.