Η εξομολόγηση του Καρυστινού: «Τα ίδια μάτια που με γοήτευαν κάποτε εξακολουθούν και σήμερα»

Με τον εαυτό σου τα έχεις βρει; Είσαι καλά;

Δεν έχω κι άλλη επιλογή. Αυτός είμαι. Γελάω πολλές φορές, άλλες μιζεριάζω, χάνω το χιούμορ μου. Άλλες πάλι δεν είμαι τόσο έξυπνος και δεν στέκομαι αντάξια στις περιστάσεις. Κάποιες άλλες λέω πως δεν έχω ταλέντο και κάποιες άλλες με εκπλήσσει ο εαυτός μου. Λέω «πόσο έξυπνος είμαι, πόσο ταλαντούχος» (γελάει). Το παλεύω. Για να είμαι καλά, θέλω και οι γύρω μου να είναι καλά. Δεν μπορώ να είμαι εγώ καλά, χωρίς να είναι και ο διπλανός μου. Μα, και τέλεια να είμαι, όσους στόχους και να βάλω και να τους πετύχω, θα τελειώσει αυτό. Μετά, τι; Αν δεν είναι καλά κι ο διπλανός μου, να μοιραστούμε κάτι, τότε τι γίνεται;

Παραμένεις μοναχικός;

Μία φορά είχα πει στον Σταμάτη Φασουλή, όταν το συζητούσαμε, «τι να κάνω, πρέπει να γελάω. Γεννήθηκα θλιμμένος!». Μετά που το σκεφτόμουν, είδα ότι κάποιοι άνθρωποι είναι «πειραγμένοι» παραπάνω. Δεν είμαστε όλοι χοντρόπετσοι. Δεν είμαι πια μοναχικός. Κάνω παρέα με κόσμο και το απολαμβάνω. Ως παιδί ήμουν πολύ πιο κλειστός χαρακτήρας. Ίσως λίγο αντικοινωνικός.

Έχεις ευκολία στο να εκφράσεις αυτά που νιώθεις;

Όχι, όχι. Μόνο στη δουλειά το καταφέρνω. Προτιμώ να εκφράζομαι με τις πράξεις. Όχι τόσο με τα λόγια.

Και το «σ’ αγαπώ», όμως, πρέπει να λέγεται. Έτσι δεν είναι;

Πρέπει. Όμως είναι τόσα πολλά τα λόγια που γεμίζουν την καθημερινότητά μας… Έχουμε κουράσει τις λέξεις πια εμείς όλοι. Τις χρησιμοποιούμε άνευ λόγου. Δυνατές λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους. Όμως όταν το νιώθω το λέω.

Έχεις άλλα standards πια από τις γυναίκες, όσο μεγαλώνεις;

Νομίζω ότι τα ίδια μάτια που με γοήτευαν κάποτε, τα ίδια εξακολουθούν και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει το γούστο μου στις γυναίκες. Όσο μεγαλώνω όμως, ναι, ίσως να γίνομαι λίγο πιο αυστηρός και να μη συγχωρώ εύκολα τη φλυαρία και τη βαρεμάρα. Γίνομαι πιο αυστηρός με αυτά που θέλω από τον άλλον.

Πηγη: Down Town Κύπρου