Χάρης Βαρθακούρης: «Από νέους, μόνο τον Stan ξέρω»

«Μιλάμε για μια εκπληκτική πορεία και καριέρα του πατέρα μου, ενός ανθρώπου που πλησιάζει τα 50 χρόνια συνεχούς κι επιτυχημένης παρουσίας στην καλλιτεχνική ζωή της Ελλάδος, κάτι που είναι τρομακτικά σπάνιο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Οι μαθηματικές πιθανότητες να το πετύχει κάποιος αυτό, είναι ελάχιστες. Να το πετύχει συγγενής ενός τέτοιου καλλιτέχνη, είναι αστρονομικές. Θεωρητικά είναι πιο εύκολο να με χτυπήσει κεραυνός τη μέρα που έπιασα και το μοναδικό Τζόκερ, παρά να επαναλάβω μια πορεία σαν του πατέρα μου. Δε μπορώ να αγχωθώ με κάτι τέτοιο λοιπόν… είναι ανώφελο. Στην τελική όμως είμαι αίμα του και την πορεία του τη χαίρομαι και την καμαρώνω. Την καρπώνομαι και τη ζω από τη μέρα που γεννήθηκα. Μόνο περηφάνια νιώθω λοιπόν» τόνισε στην εκπομπή Celebrity Life Game.

-Θεωρείς ότι έχεις αδικηθεί ως σήμερα και εννοώ ως καλλιτέχνης και όχι ως γιος του Γιάννη Πάριου;

«Από μουσικούς και συναδέλφους, από άτομα που καταλαβαίνουν κάτι περισσότερο από έναν επιφανειακό ακροατή μουσικής, όχι. Από το ευρύ κοινό, πολύ πιθανόν. Προλαβαίνω όμως να το προσεγγίσω κι αυτό. Βέβαια πρέπει και να το θέλω.»

-Αν σε γυρνούσα κάποια χρόνια πίσω υπάρχει κάτι για το οποίο θα μετάνιωνες και δεν θα το ξανά έκανες;

«Θέλω τρεις σελίδες για να απαριθμήσω λάθος, επιπόλαιες και ατυχείς κινήσεις και επιλογές μου, κυρίως επαγγελματικά. Άρα ναι, αν είχα χρονομηχανή και μπορούσα να γυρίσω στο παρελθόν, κάποια ναι μου θα τα μετέτρεπα σε όχι όπως και το αντίθετο, κάποιες συμπεριφορές μου θα ήταν διαφορετικές, κάποια βήματα πολύ πιο προσεκτικά και μεθοδευμένα. Στερνή μου γνώση να σ’ειχα πρώτα! Ωστόσο αν μου έλεγαν ότι γυρνώντας πίσω και αλλάζοντας κάποια πράγματα θα κινδύνευα να μη γνωρίσω τη γυναίκα μου και άρα να μην αποκτήσουμε τη Μελωδία και τη Λιόνα, όχι μόνο δεν θα γυρνούσα πίσω, θα έβαζα βόμβα στη χρονομηχανή να την καταστρέψω.»

-Πώς αντιμετωπίζεις τις αρνητικές αντιδράσεις που συναντάς– αδικία, διαμάχες, ψευτιά – σαν άτομο αλλά και ως επαγγελματίας;

«Αδιαφορώ. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είναι καλά η οικογένειά μου. Αν είναι να ανησυχώ και να αγχώνομαι για κάτι, ας είναι τουλάχιστον κάτι που να αξίζει τον κόπο.»

-Στους νεότερους καλλιτέχνες, υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζεις, που πιστεύεις πως έχει ταλέντο;

«Σαφώς υπάρχουν ταλαντούχοι νέοι. Αλλά αν με ρωτούσες να σου πω ένα όνομα που ξέρω από νέους, μόνο το Σταν ξέρω. Τα γούστα μου είναι πολύ διαφορετικά. Για να τραβήξει κάτι την προσοχή μου και το αυτί μου για παραπάνω από 10 αναγνωριστικά δευτερόλεπτα, πρέπει να είναι πολύ πολύ καλό. Είτε αυτό είναι ενορχήστρωση, είτε παραγωγή, είτε μελωδία, είτε φωνή, είτε συνδυασμός μερικών ή όλων αυτών. Ειλικρινά δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που άκουσα κάτι τέτοιο ελληνικό. Από την άλλη, όταν έχεις ίντερνετ και μπορείς να παρακολουθήσεις παγκόσμια μουσικά δρώμενα και ανακαλύπτεις στο YouTube καλλιτέχνες όπως οι Dirty Loops και ο Μότσαρτ του 21ου αιώνα για μένα, ένας Άγγλος πιτσιρικάς ονόματι Jacob Collier, μετά είναι δύσκολο να απολαύσεις κάτι “λιγότερο”. Αν κολυμπήσεις στα κρυστάλλινα νερά των Παξών, δεν γίνεται μετά να θέλεις να κολυμπήσεις σε υπόνομο!»

-Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να μου πεις τρία πράγματα που πραγματικά σε χαλαρώνουν στην ζωή σου και σου γεμίζουν μπαταρίες.

«Τίποτα δε γεμίζει τις μπαταρίες μου όσο τα παιδιά μου. Μπορεί να μη χαλαρώνω όπως κάποτε, αλλά η χαρά και η αγάπη που εισπράττω από τις κόρες μου, είναι κάτι που δε μπορώ να περιγράψω και μόνο οι πατεράδες που έχουν κορίτσια μπορούν ίσως να με καταλάβουν. Αν έπρεπε να πω τρία όμως, αυτά είναι να αράζω στο κρεβάτι με τη γυναίκα μου και να βλέπουμε ξαπλωμένοι ταινίες ή σειρές, είναι το να πειραματίζομαι στον υπολογιστή μου είτε με τις μουσικές μου δοκιμάζοντας καινούργιους ήχους, είτε “πειράζοντας” φωτογραφίες που έχω τραβήξει, και, τρίτον, το να βγαίνουμε οι τέσσερις μας έξω για φαγητό, κάπου ήσυχα.»