Μαρία Φιλίππου: «Τα πάω καλύτερα με την καρδιά, το μυαλό το έχω σε καταστολή»

Ηθοποιός, μάνα και σύζυγος. Πώς τα ισορρόπησες όλα αυτά;

Πάντα προσπαθούσα να έχω μία ισορροπία. Πότε έδινα το βάρος στη δουλειά, πότε στην οικογένεια μου. Όταν ήταν τα παιδιά μου μικρά, ήθελα να τα βάζω για ύπνο, οπότε, για κάποια χρόνια έκανα μόνο τηλεόραση, δεν έκανα θέατρο και δεν το μετάνιωσα, γιατί δεν γίνονται ξανά τα παιδιά μου 2, 3, 5 χρονών. Ρόλοι θα έρθουν, αλλά και να μην έρθουν, δεν πειράζει. Είμαι καλά με τον εαυτό μου, έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω στην ηλικία που έπρεπε.

Αντιμετώπιζες τα πάντα κατόπιν ωρίμου σκέψεως;

Όχι, δεν ήμουν πάντα τόσο σκεπτόμενη, έχω κάνει πάρα πολλά λάθη, τα οποία αγαπάω, γιατί με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

Τι χρεώνεις σαν λάθος στη ζωή σου;

Ότι έπρεπε να διακρίνω κάποια πράγματα που μου συνέβησαν, πολύ νωρίτερα, ίσως δεν είχα την ωριμότητα ή δεν ήμουν έτοιμη να τα δω και αναφέρομαι στα επαγγελματικά αλλά και τα προσωπικά μου. Τα πάω καλύτερα με την καρδιά, το μυαλό το έχω σε καταστολή. Το συναίσθημα δεν με έχει «πετάξει» εκτός, ενώ η λογική με έχει.

Αντιμετώπισες δύσκολη στιγμή;

Έπιασα μεγάλο πάτο, όταν «έχασα» τη μητέρα μου. Ήταν ένας νέος άνθρωπος, πολύ κοντά μας, πηγαινοερχόταν στην Κύπρο, ήταν ποιήτρια, βραβευμέ­νη πανευρωπαϊκά. Η μάνα μου κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε... ξαφνικά, τη βρήκε η αδελφή μου... ήταν ένα μεγάλο σοκ, δεν ήμουν προετοιμασμένη να το αντιμετωπίσω. Το τηλέφωνο της είναι ακόμα στο κινητό μου αποθηκευμένο και λέω πολλές φορές: «Μήπως πάρω τη μαμά και το σηκώσει;». Εκεί κόβεται βίαια ο λώρος, καταλαβαίνει τι αξίζει να θρηνείς, τι αξίζει να έχεις δίπλα σου και τι να μην έχεις. Αυτή ήταν για μένα μία πολύ δύσκολη περίοδος τη5 ζωής' μου. Νιώθω ότι υπάρχει με έναν τρόπο γύρω μου η μάνα μου, το ξέρω. Δεν υπάρχει το σώμα και η καθημερινότητα, αλλά το πνεύμα και η ψυχή υπάρχουν. Ο θάνατος είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, είναι το μόνο που τρέμω. Δεν διαπραγματεύομαι την ηρεμία και τη χαρά του σπιτιού μου με τίποτα. Για το μόνο πράγμα που είχα κόντρα με τα παιδιά μου είναι όταν γκρίνιαζαν.

Πηγή: Λοιπόν