Γερμανού: «Πάντα θα αισθάνοµαι ότι δεν χόρτασα τον Φρέντυ Γερμανό. Πάντα θα νιώθω µια εκκρεµότητα..»
Για τον αξέχαστο πατέρα της, τον Φρέντυ Γερμανό, που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια θυμάται με πολλή αγάπη μιλάει η Ναταλία Γερμανού, η οποία επίσης σχολιάζει τις επιδόσεις της τα σαββατοκύριακα αλλά και στην πιθανότητα να έκανε ένα ακόμα καθημερινό τηλεοπτικό πρότζεκτ...
Γενικότερα, παρακολουθώντας την εκποµπή σου «Επιτέλους Σαββατοκύριακο» στο «Ε», σε βρίσκω στην καλύτερή σου φάση. Είσαι στα καλύτερά σου ή... µπα;
(Σ.σ.: Γελάει.) Εσύ τώρα στα γκοµενικά το πας, αλλά θα σου πω ότι µια χαρά µπορείς να είσαι -και να φαίνεσαι- χωρίς να παίζει απαραίτητα κάτι ερωτικό στη ζωή σου. Απλώς να έχεις βρει τις ισορροπίες σου και να έχεις επιτέλους ηρεµήσει.
Το ότι «παίζεις» Σαββατοκύριακο υποθέτω πως σου πηγαίνει περισσότερο, από το να παρουσίαζες ένα καθηµερινό µαγκαζίνο. Κάνω λάθος ή όχι;
Το συζητάς; Καµιά σχέση. Είµαι του Σαββατοκύριακου ξεκάθαρα! Ή της βραδινής ζώνης, ίσως. Πάντως έχεις πολύ δίκιο. Νοµίζω ότι το καθηµερινό έχει άλλες απαιτήσεις και γίνεται µόνο κάτω από προϋποθέσεις.
Τι δεν θα παρουσίαζες µε τίποτα στην τηλεόραση;
Καλή ερώτηση. Νοµίζω τα πάντα θα παρουσίαζα... Εκτός ίσως από αθλητική εκποµπή, µιας και είµαι τόσο άσχετη µε το αντικείµενο (σ.σ.: γελάει).
Ένα «Αλάτι και πιπέρι» ακόµα το περιµένουµε...
Αχ, κι εγώ! Άλλες εποχές βέβαια τότε, Βασίλη... Αλλά ποτέ µη λες ποτέ. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
Πες µου πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια. Ο Φρέντυ Γερµανός πόσο σε «ακολουθεί» στα βήµατά σου;
Κάθε µέρα, κάθε ώρα. Πάντα θα αισθάνοµαι ότι δεν τον χόρτασα. Πάντα θα νιώθω µια εκκρεµότητα, σαν να µην πρόλαβα να του πω όλα όσα ήθελα, να µη ζήσαµε όλα όσα ήθελα µαζί. ∆εν τη διαχειρίζεσαι ποτέ την απώλεια. Συνηθίζεις απλώς να ζεις χωρίς τη φυσική παρουσία εκείνου που έφυγε.
Υπάρχουν συµβουλές του που φωτίζουν ακόµα τον δρόµο σου, Ναταλία;
Πάρα πολλές - δεν φαντάζεσαι πόσες. Και για τη ζωή µου και για τη δουλειά. Θα µπορούσα να σου αραδιάσω δεκάδες, αλλά θα σου πω δύο που µε έσωσαν στη ζωή: Να µην παίρνω τον εαυτό µου πολύ σοβαρά και να σέβοµαι διπλά κάθε άνθρωπο που δουλεύει σε δουλειά λιγότερο προνοµιούχα από τη δική µου.
Θα έγραφες ένα βιβλίο για εκείνον που αγαπήσαµε τόσο και λείπει σε όλους µας; Θα είχε τροµερό ενδιαφέρον να «φώτιζες» τον Φρέντυ που υπήρχε πίσω από τον Γερµανό...
Ισως το κάνω κάποια στιγµή. ∆εν θα είναι η βιογραφία του όµως. Θα είναι κάτι εντελώς υποκειµενικό-προσωπικό, όχι «αγιογραφία».
Υπάρχουν σήµερα τέτοιοι φάροι σαν εκείνον;
Πάντα υπάρχουν σπουδαίοι, σηµαντικοί άνθρωποι, σε κάθε δεκαετία. Το δυσάρεστο και το κρίµα είναι να µην τους αναγνωρίζουµε µετά θάνατον, αλλά να τους αξιολογούµε όσο υπάρχουν και δηµιουργούν.
Πηγή: Real