Φιλαρέτη Κομνηνού: «Δεν μου πάει αυτή η καινούργια τάση της κατάθλιψης»
Η Φιλαρέτη Κομνηνού, σπουδαία καλλιτέχνιδα και ηθοποιός πολλών καρατίων, υποδύεται την ομώνυμη ηρωίδα στην παράσταση «Νίκη», που βασίζεται στο βραβευμένο και δημοφιλέστατο μυθιστόρημα του Χρήστου Α. Χωμενίδη.
Η ζωή της Νίκης είναι η ζωή των παιδιών που έρχονται στον κόσμο με ένα βαρύ φορτίο στους ώμους...
«Η ζωή της Νίκης δεν ήταν παραμύθι. Όταν γεννήθηκε ο πατέρας της, Βασίλης Νεφελούδης, ήταν «ο ηρωικός αρχηγός των εργατών» και όταν μεγάλωσε έγινε «ο προδότης της εργατικής τάξης». Γι' αυτό πέρασε όλη της την εφηβεία στη βαθιά παρανομία. Κλεισμένη σε ένα σπίτι, με ψεύτικο όνομα, χωρίς να πηγαίνει στο σχολείο, χωρίς να κάνει παρέες. Γιατί ήξερε πως εάν οι Αρχές ανακάλυπταν ποιοι ήταν οι γονείς της, θα τους εκτελούσαν. Η Νίκη δεν μεγάλωσε όπως τα κορίτσια της ηλικίας της, με παιχνίδια, φλερτ και συνοικέσια. Κουβαλούσε εκ γενετής ένα φορτίο τόσο βαρύ ώστε κινδύνεψε να τη συντρίψει. Πήρε ωστόσο τη ζωή στα χέρια της. Επαναστάτησε κόντρα στην «επανάσταση» για τον έρωτα. Ο συγγραφέας πλέκει πραγματικότητα και μυθοπλασία και δίνει στην ηρωίδα φωνή για να μας πει την ιστορία της σε πρώτο πρόσωπο»
«Γνωρίζοντας» τη Νίκη, τι θαυμάζετε περισσότερο στην προσωπικότητά της;
«Τη δύναμή της. Και κατ' επέκταση, τη δύναμη των γυναικών που στη ζωή τους επιβλήθηκαν γεγονότων και κοσμοϊστορικών αλλαγών. Μετά τον πόλεμο και τον Εμφύλιο, όταν γίνονταν οι ανακατατάξεις στη χώρα, άντεξαν, επιβίωσαν και επέλεξαν να χαρούν το φως της ζωής και τον έρωτα»
Τι μας κάνει να αντέχουμε ως λαός;
«Μου φαίνεται ότι ισχύει αυτό που κάπου διάβασα, ότι οι Ελληνες από την πολλή ελαφράδα απέκτησαν μεγάλο βάθος. Δεν μπορεί κανείς να μας ταξινομήσει εύκολα. Το σίγουρο είναι ότι το κύτταρό μας είναι ανθεκτικό. Κι αν ματαιώθηκαν οι ιδεολογίες, τουλάχιστον μας έμεινε το όνειρο. Ισως και το πάθος!»
Σε τι πιστεύουν οι άνθρωποι;
«Επειδή έχουν εξαντληθεί ή εκπέσει οι πολιτικές, οι ιδεολογίες, οι άνθρωποι επενδύουν στην ιδεολογία του έρωτα, της τέχνης, των προσωπικών σχέσεων. Από κάπου πρέπει να αρπαχτούν για να συνεχίσουν. Η τέχνη πάντοτε ανθεί σε τέτοιες εποχές, έρχεται ως ένα γνήσιο αντίδοτο στο σκοτάδι»
Εσείς από πού αντλείτε δύναμη;
«Από την καλοσύνη. Αρκετά χρόνια παρεξηγηθήκαμε με αυτή την έννοια, και κρατήσαμε, από φόβο, αποστάσεις. Καιρός να συμφιλιωθούμε. Το επιβάλλουν οι καιροί. Ανακαλύπτω τρόπους για να δω πιο αισιόδοξα και φωτεινά τη ζωή μου. Δεν μου πάει αυτή η καινούργια τάση της κατάθλιψης. Εκεί που την αισθάνομαι να περνάει δίπλα μου, βρίσκω τρόπο και... στρίβω!»
Πηγή συνέντευξης : Έθνος